[↑] غلام‌سرور دهقان
دهقان (deh.qan)، غلام‌سرور / محمدسرور فرزند محمداعظم، کابل ۱٢٨٢ ش - حوت ۱٣۵۴ ش، شاعر افغانستانی. آموزش‌های نخستین را در کانون خانواده آموخت و تا پانزده سالگی علوم دینی و ادبی را به‌خوبی فراگرفت. پس از آن، به مشاغل دولتی روی آورد و نخست در وزارت مالیه (دارایی) امانیه کار کرد. سپس مدتی بخشدار هزارۀ پنجشیر و استالف بود. کشش درونی وی به تصوف و عرفان سبب شد که از مشاغل دولتی کناره گیرد. وی در دورۀ تازۀ زندگی خود همواره به شهرهای باستانی بلخ، هرات و غزنه در سفر بود. از ۱٣٠۱ ش به تجارت قالی اشتغال ورزید. دهقان که سرایش شعر روی آورده بود، شعله‌های درونی خود را با کلام‌های منظوم عرفانی پدیدار می‌ساخت. بیشتر سرودهایش از استحکام شعری درخور توجهی برخوردار است. دهقان با وجود آن که به عرفان گرایش داشت، هرگز آن را به‌معنی بی‌خبری از زمان و روزگار خود نمی‌دانست. تأثیرپذیری او از اندیشه‌مندانی چون نهرو، گاندی و اقبال که بسیاری به آن اشاره کرده‌اند، نشانی از همین باور او است. وی در بسیاری سروده‌هایش به مسایل اجتماعی پرداخته است. گزینه‌ای از سروده‌های وی در دفتری با نام مزرعۀ دهقان، به همت محمدیوسف نظری گردآوری و منتشر شده است.[۱]
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين مقاله برای دانشنامهی آريانا توسط مهدیزاده کابلی بازنویسی شده است.
[↑] پی‌نوشت‌ها
[۱]- دانشنامۀ ادب فارسی: ادب فارسی در افغانستان، مدخل "دهقان، غلام‌سرور"، ج ٣، ص ۴۱٠
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□ دانشنامۀ ادب فارسی (جلد سوم): ادب فارسی در افغانستان، به‌سرپرستی حسن انوشه، تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان چاپ و انتشارات، چاپ دوم - ۱٣٨۱؛ برگرفته از: پرطاووس، صص ٣۴۸-٣۵٠؛ شعر معاصر دری در افغانستان، صص ۱۵۵-۱۵۸؛ معاصرین سخنور، صص ۱٠۸-۱۱٠؛ و بیرنگ کوهدامنی، با فرنام "دهقان پاسدار مزرعه‌های شعر"، خراسان، سال شوم، شمار ٦، زمستان ۱٣٦۲ ش، صص ۱۹۲-۲٠۱.
[برگشت به بالا]