فهرست مندرجاتراماپیتکوس
به روایت دانشنامۀ بریتانیکا
آنچه در زیر دربارۀ «راماپیتکوس» آمده است، برگرفته از دانشنامۀ بریتانیکا است که توسط آقای صدیق رهپو طرزی به فارسی دری برگردان شده و توسط آقای مهدیزاده کابلی ویراستاری گردیده است.
[↑] راماپیتکوس
راماپیتکوس، یکی از سرده‌های فسیل‌شده‌ی پریمات‌هاست که به دوران میوسن میانه و پایانی (در حدود ۱۶.۶ تا ۵.۳ میلیون سال پیش) تعلق دارد. از دههٔ ٦۰ تا دههٔ ٧۰ تصور می‌شد که راماپیتکوس اولین جد مستقیم انسان مدرن می‌باشد.
نخستین سنگوارهٔ راماپتیکوس که شامل قطعه‌ی از آروارۀ بالایی و چند دندان می‌شد، در سال ۱۹۳۲ میلادی، در ذخیره‌گاه‌های سنگواره‌ای در تپه‌های سیوالیک در شمال هند، کشف شد. هیچ چیزی مهم راجع به این سنگواره‌ها، تا سال ۱۹۶۰، که الوین سیمونز، از دانشگاه یال، به بررسی آن‌ها آغاز کرد و قطعات فک را باهم برابر نمود و چسپاند[۱]، توجه را جلب نکرد.
سیمونز، بر اثر بررسی‌هایش از شکل فک و دندان‌های راماپیتکوس ـ که تصور می‌کرد او متعلق به دورۀ گذار میمون‌های انسان‌نما (کپی بزرگ) به انسان‌ها است - این اندیشه را پیش کشید که پیدایی راماپیتکوس اولین گام در خط تکامل تدریجی انسان‌ها از گروه میمون‌های انسان‌نما[٢] نمایندگی می‌کند که میمون‌های انسان‌نما و انسان‌های مدرن را به میان آورد.
نظریه (تیوری) سیمونز، قویاً توسط دیوید پیلبیم، شاگردش جانبداری شد و به‌زودی مورد پذیرش بشرشناسان واقع گردید. سن سنگواره‌ها (حدود ۱۴ میلیون سال) با دیدگاه مسلطی که جدایی کپی - انسان در حدود ۱۵ میلیون سال پیش صورت گرفت، برابری داشت.
اولین چالشی که این نظریه را زیر سئوال برد، در پایان سال‌های ۱۹۶۰ میلادی، از سوی الان ویلسن، زیست‌شناس و وینسنت ساریچ، که در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی، مشغول مقایسهٔ شیمی مولکولی در آلبومین‌ها (پروتین‌های خون) جانوران گوناگون بود. آنان به این نتیجه دست یافتند که جدایی کپی ـ انسان سال‌ها پس از دوران زیست راماپیتکوس، صورت گرفته است (اکنون زمان جدایی نهایی بین ۶ تا ۸ میلیون سال پیش، در نظر گرفته می‌شود).
در آغاز، دیدگاه‌های ویلسن و ساریچ، از سوی بشرشناسان رد گردید، اما، آرام آرام انبوهی از داده‌های زیست‌شیمی و شواهد سنگواره‌ای به نفع این نظریه‌ها انباشته شد. در نهایت، در سال ۱۹۶۷، پیلبیم، موفق به کشف آروارۀ کامل راماپیتکوس، از نزدیکی‌های همان محل سنگوارهٔ اولی شد. این آرواره با شکل V، تفاوت ژرفی از آرواره‌های سهمی یا پارابولی (U) کل هومینیدها داشت. او به‌زودی این نظر خود را مبنی بر این که راماپیتکوس جد انسان می‌باشد، رد کرد و این نظریه، در اوایل دهۀ ۱۹۸۰ میلادی، به‌کلی به فراموشی سپرده شد. بعدها، سنگواره‌های دیگر راماپیتکوس که به‌دست آمدند، که شباهت زیادی با سنگواره‌های سردۀ از نخستی‌های داشت که سیواپیتکوس نامیده می‌شد و در حال حاضر، به‌عنوان جد اورانگوتان شناخته می‌شود. سرانجام، می‌توان احتمال داد که راماپیتکوس در سرده‌ی سیواپیتکوس جا می‌گیرد.[٣]
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين مقاله برای دانشنامهی آريانا توسط صدیق رهپو طرزی به فارسی دری برگردان و توسط مهدیزاده کابلی ویراستاری شده است.
[↑] پی‌نوشت‌ها
[۱]- .در واقع جمجمه او را بازسازی نمود (مهدیزاده کابلی)
[٢]- کَپی‌ها یا هومینیدها، که جد مشترک میمون‌های امروزی و انسان مدرن هستند. (مهدیزاده کابلی)
[٣]- متن انگلیسی مطلب دانشنامۀ بریتانیکا دربارۀ «راماپیتکوس»
Ramapithecus, fossil primate genus dating from the Middle and Late Miocene epochs (about 16.6 to 5.3 million years ago). For a time in the 1960s and ’70s Ramapithecus was thought to be the first direct ancestor of modern humans.The first Ramapithecus fossils (fragments of an upper jaw and some teeth) were discovered in 1932 in fossil deposits in the Siwālik hills of northern India. No significance was attached to these fossils until 1960, when Elwyn Simons of Yale University began studying them and fit the jaw fragments together. Based on his observations of the shape of the jaw and of the dentition—which he thought were transitional between those of apes and humans—Simons advanced the theory that Ramapithecus represented the first step in the evolutionary divergence of humans from the common hominoid stock that produced modern apes and humans.Simons’s theory was strongly supported by his student David Pilbeam, and it soon gained wide acceptance among anthropologists. The age of the fossils (about 14 million years) fit well with the then-prevailing notion that the ape-human split had occurred at least 15 million years ago. The first challenge to the theory came in the late 1960s from biochemist Allan Wilson and anthropologist Vincent Sarich, who, at the University of California at Berkeley, had been comparing the molecular chemistry of albumins (blood proteins) among various animal species. They concluded that the ape-human divergence must have occurred much later than the dates for Ramapithecus (it is now thought that the final split took place some 6 to 8 million years ago).Wilson and Sarich’s argument was initially dismissed by anthropologists, but biochemical and fossil evidence mounted in favour of it. Finally, in 1976, Pilbeam discovered a complete Ramapithecus jaw, not far from the initial fossil find, that had a distinctive V shape and thus differed markedly from the parabolic shape of hominid jaws. He soon repudiated his belief in Ramapithecus as a human ancestor, and the theory was largely abandoned by the early 1980s. Ramapithecus fossils subsequently were found to resemble those of the fossil primate genus Sivapithecus, which is now regarded as ancestral to the orangutan; the belief also grew that Ramapithecus probably should be included in the Sivapithecus genus.
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□ برگرفته از سایت اینترنتی دانشنامۀ بریتانیکا (Encyclopædia Britannica)