راهنمای کتاب مقدس
قائن و هابیل
فهرست مندرجات
- قائن و هابیل (ترجمۀ تفسیری)
- قائن و هابیل (ترجمۀ قدیمی)
- راهنمای کتاب مقدس
- يادداشت‌ها
- پی‌نوشت‌ها
- جُستارهای وابسته
- سرچشمه‌ها
[↑] باب ۴ - قائن و هابیل
با فرض این‌كه آدم و حوا به‌صورت انسان‌های كاملاً رشد كرده و بزرگ آفریده شده بودند، هنگامی كه قائن هابیل را كشت، باید حدود ۱٢۹ سال سن داشته باشد، چرا كه وقتی شیث كمی پس از آن به‌دنیا آمد (۴: ٢۵)، می‌خوانیم كه در این زمان آدم ۱۳٠ ساله بود (۵: ۳).
قربانی هابیل پذیرفته شد (۴: ۴)، چون او عادل بود (اول یوحنا ۳: ۱٢)، و به ایمان قربانی را تقدیم كرد (عبرانیان ۱۱: ۴). ظاهراً با ورود گناه، خدا قربانی را مقرر كرده بود. به‌نظر می‌رسد كه این تصویری اولیه از مرگ كفاره دهندۀ مسیح بوده است.
همسر قائن (۴: ۱٧)، باید قاعدتاً خواهر او بوده باشد، چرا كه حوا «مادر جمیع زندگان» (۳: ٢٠) بود. آدم، پسران و دختران دیگری دارد كه نام آن‌ها مشخص نشده (۵: ۴)، یعنی طبق روایات او دارای ۳۳ پسر و ٢٧ دختر بوده است.
چه كسی بوده كه قائن از او می‌ترسیده است؟ (۴: ۱۴). در طول ۱۳٠ سال از آفرینش آدم تا قتل هابیل، نسل‌های زیادی برخاسته بودند، و جمعیت جهان احتمالاً به چندین هزار می‌رسیده است.
نشان قائن (۴: ۱۵). این نشان هر چه بوده باشد، قاعدتاً مردم مفهوم آن‌ها را درك كردند. شاید این پیدایش نگارش بوده است: آن نشان بیانگر یك ایده بود؛ و به‌زودی، نشان‌های متفاوت برای بیان ایده‌های متفاوت بهكار رفتند.
شهر قائن (۴: ۱٧)، جایی در شرق عدن، شاید صرفاً دهكده‌ای بوده با كلبه‌های ابتدایی، كه در اطراف آن دیواری به‌منظور دفاع از فرزندان مطرود او ساخته شده بود.
چند همسری (۴: ۱۹) بلافاصله پس از قتل وارد خانوادۀ قائن شد. خدا در ابتدا مقرر كرده بود كه یك زن و یك مرد بوسیلۀ ازدواج با هم زندگی كنند (٢: ٢۴). ولی انسان به زودی راه دیگری در پیش گرفت.
[↑] نكتۀ باستان‌شناختی: استفادۀ اولیه از فلزات
آدم هنوز زنده بود كه اخلافش روش استفاده از مس و آهن را فرا گرفتند و وسایل موسیقی اختراع كردند.
تا سال‌های اخیر تصور می‌شد كه آهن نزد مردمان پیش از قرن ۱٢ ق.م. ناشناخته بود.[۱] اصطلاحاتی كه تاریخ‌‌نگاران و باستان‌شناسان برای بیان دوران متوالی پیش از پیدایش تمدن بهكار برده‌اند، عبارتند از:
- پالئولیتیك: دوران دیرینه سنگی؛ استفاده از سنگ‌های غیر تراشیده.
نئولیتیك: دوران نوسنگی؛ استفاده از سنگ‌ها، استخوان و چوب تراشیده شده.
كالكولیتیك: دورۀ مس - سنگی؛ انتقال از سنگ به فلز.
عصر مفرغ: ۱٢٠٠ - ٢۵٠٠ ق.م.
عصر آهن: ۱٢٠٠ ق.م. به بعد.
به سال ۱۹۳۳، دكتر «اچ. ای. فرانكفورت» از مؤسسۀ شرق، در ویرانه‌های اَسمَر در ۱۵٠ كیلومتری شمال بابل، تیغه‌ای آهنی كشف كرد كه در حدود ٢٧٠٠ ق. م. ساخته شده بود؛ و به این ترتیب كاربرد آگاهانه از آهن را حدود ۱۵٠٠ سال به عقب برد.
از كتیبه‌های باستانی چنین بر می‌آید كه ساكنین بابل هرگز با كاربرد فلزات ناآشنا نبوده‌اند. ابزار مسی در ویرانه‌های برخی شهرهای پیش از طوفان یافت شده‌اند. (به‌‌توضیح ذیل باب ۵ مراجعه كنید.)
در منشور وِلد نام ده پادشاه طویل‌العمر كه پیش از طوفان سلطنت كردند، ذكر شده است و آمده كه سومین، پنجمین و ششمین پادشاه در «بَگورگورو» فرمانروایی می‌كردند. این واژه معنی «شهر كارگران مفرغ» است وممكن است روایتی از شهر قائن (۴: ۱٧) باشد.[٢]
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين نوشتار برای دانشنامهی آريانا توسط مهدیزاده کابلی از کتاب راهنمای مطالعه کتاب‌مقدس بازنویسی شده است.
[↑] پی‌نوشت‌ها
[۱]- راهنمای کتاب مقدس، ص ۴٢
[٢]- همان‌جا، ص ۴٣
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□ راهنمای کتاب مقدس، نوشتۀ هنری هلی، ترجمۀ: جسیکا باباخانیان، سابرینا یدلیان و ادوارد عیسی‌بیک؛ زیر نظر کشیش ساروخاچیکی