 |
|
محمدعلی کلی
فهرست مندرجات
- زندگی‌نامه
- کلی سفیر صلح در افغانستان
- جدول مسابقات کلی
- نگارخانه
- يادداشت‌ها
- پيوست‌ها
- پی‌نوشت‌ها
- جُستارهای وابسته
- سرچشمه‌ها
- پيوند به بيرون
بوکس قهرمانان بوکس جهان
محمدعلی کلِی (به انگلیسی: Muhammad Ali Clay) با نام قبلی کاسیوس مارسلوس کلِی، جونیور (به انگلیسی: Cassius Marcellus Clay, Jr.) (زاده‌ی ۱۹۴۲ م - درگذشته‌ی ۲۰۱٦ م)، بوکسور افسانه‌ای و حرفه‌ای سنگین‌وزن اهل آمریکا بود که به‌عنوان برترین و سریع‌ترین مشت‌زن تاریخ بوکس جهان در این وزن شناخته می‌شود. افزون بر این، او خارج از میدان ورزش هم فعالی پُرشور در زمینه‌ی برابری نژادی و آزادی مذهب و چهره‌ی سرشناس جنبش مدنی سیاه‌پوستان این کشور بود. از این‌رو، فعالیت‌های او در این جنبش و حضورش در کنار رهبران آن، همچون مارتین لوتر کینگ و ملکوم ایکس (حاج ملک شباز) نامش را بسیار فراتر از رینگ بوکس برد.
با این حال، پس از گرویدن به اسلام و امتناع از شرکت در جنگ ویتنام نامش بیش از پیش بر سر زبان‌ها افتاد. او از سوی نشریه‌ی اسپورتس ایلوستریتد (Sports Illustrated) «ورزشکار قرن» و از سوی بی‌بی‌سی «شخصیت ورزشی قرن» لقب گرفته است. هم‌چنین، از او به‌عنوان «افسانه تکرار نشدنی در دنیای بوکس» یاد می‌شود.
| ▲ | زندگی‌نامه |
 |
کاسیوس مارسلوس کلِی جونیور، در ۱۷ ژانویه ۱۹۴۲ میلادی، در لوییویل، بزرگ‌ترین شهر در ایالت کنتاکی آمریکا در یک خانواده‌ای فقیر سیاه‌پوست آمریکایی آفریقایی‌تبار به دنیا آمد. او فرزند ارشد، از دو پسر کاسیوس مارسلوس کلی پدر (Cassius Marcellus Clay Sr.) بود. پدر و مادر او نام کاسیوس مارسلوس کلی را به احترام سیاستمدار آمریکایی قرن نوزدهم که با همین نام در همان ایالت کنتاکی، علیه نژادپرستی مبارز می‌کرد و جهت پرچیدن برده‌داری می‌جنگید، برای او انتخاب کردند.
محمّدعلی دوران کودکی خود را در زادگاهش سپری کرد. در سن ۱۲ سالگی هنگامی دوچرخه کوچکش به سرقت رفت، مثل بسیاری از کودکان دیگر گریه‌کنان نزد پدرش نرفت، بلکه ماجرا را برای پلیس محلی‌شان، جو مارتین که یک مربی بوکس هم بود، گزارش کرد. مارتین پیشنهاد کرد که راه مبارزه‌کردن را تحت نظر او یاد بگیرد و این پسر بچه ۱۲ ساله به‌سرعت تحت فرامین مارتین در امر یادگیری بوکس پیشرفت کرد. او، اولین‌بار، به‌سال ۱۹۵۴ در یک مسابقه آماتور شرکت کرد و پنج سال بعد، بین آماتورها چهره شد. چندین جایزه هم برد، از جمله دستکش طلایی در سال ۱۹۵۹.
بنابراین، محمدعلی تا زمانی که به دبیرستان رفت، در کنتاکی موفق به کسب ٦ عنوان شد. با این موفقیت‌ها مسوولین مدرسه در عوض، نمرات ضعیف درسی‌اش را نادیده گرفتند و اجازه دادند تا فارغ‌التحصیل شود.
کلی، به‌سال ۱۹٦۰ در تیم بوکس آمریکا انتخاب شد و در بازی‌های المپیک تابستانی همان‌سال در رم - روز پنجم سپتامبر، در مسابقه فینال - زیبینیو پیترژیکوفسکی لهستانی را شکست داد و قهرمان المپیک شد و مدال طلای بوکس در رده‌ی سبکِ سنگین‌وزن را کسب کرد. بعد از آن آموزش بوکس حرفه‌ای را زیر نظر آنجلو داندی (Angelo Dundee) ادامه داد. روحیه‌ی خستگی‌ناپذیر و نتایج دور از انتظار و خیره‌کننده‌ی او در مسابقات، موجب شده بود تا لقب مشت‌زن لوییویل را نیز از آن خود کند.
محمدعلی کلی در المپیک ۱۹٦۰ میلادی
در ۲۹ اکتبر ۱۹٦۰، در لوییویل، کاسیوس کلی در نخستین مسابقه‌ی حرفه‌ای خود در ٦ راند توانست بر تونی هونساکر (Tunney Hunsaker)، که رئیس پلیس شهر فایتویل (Fayetteville) در ایالت ویرجینیای غربی بود، پیروز شود.
از سال ۱۹٦۰ تا ۱۹٦۳ این مبارزه‌گر جوان در ۱۵ مسابقه‌ی نفسگیر دیگر حریفانش، مانند: تونی اسپرتی (Tony Esperti)، جیم رابینسون (Jim Robinson)، دانی فلیمن (Donnie Fleeman)، داک سابدانگ (Duke Sabedong)، آلونزو جانسون (Alonzo Johnson)، جرج لوگان (George Logan)، ویلی بسمانف (Willi Besmanoff) و لامار کلارک (Lamar Clark) که در دوره اوج خود بیش از ۴۰ پیروزی قاطعانه داشت را ناک اوت کرد.
شاید هیجان‌انگیزترین و پُر افتخارترین موفقیت کلی، در آن دوران پیروزی در برابر سانی بنکس (Sonny Banks)، آلخاندرو لاورانته (Alejandro Lavorante) و آرچی مور (Archie Moore) که سابقه ۲۰۰ پیروزی چشمگیر داشتند، بوده باشد. اگرچه بنکس و لاورانته هر دو پس از آن در مسابقات دیگر روی رینگ کشته شدند و کلی تنها مدعی عنوان قهرمانی در برابر سانی لیستون (Sonny Liston) شد. رویارویی با سانی لیستون رقابتی بود که همه بوکسورها با هراس از آن حرف می‌زدند و بوکسوری به سن‌وسال کم کلی نتوانسته بود او را تا آن‌زمان شکست دهد و این عنوان را کسب کند.
در مبارزه کلی و لیستون، کلی هدف بزرگ و انگیزه‌ی خوبی داشت، اما لیستون هم از اعتماد به نفس بالایی برخوردار و برای هر مبارزه‌ای آماده بود. با این حال، در راند نخستین سرعت بازی کلی موجب حیرت همگان شد، و حتی لیستون را نیز شگفت‌زده کرد. قبل از مسابقه آرچی مور و سوگار ری رابینسون (Sugar Ray Robinson) به کلی هشدار داده بودند که مراقب سر خود باشد چرا که سانی ضربات سهمگینی دارد، ضمن این‌که از وزن بالای خود نیز در تحت فشار گذاشتن حریف خود استفاده می‌کرد. به‌همین دلیل، کلی حسابی در راند اول شرایط را بررسی کرد و سعی می‌کرد به او فرصت ندهد.
از این گذشته، در ابتدای راند سوم به‌طرز آشکاری لیستون خستگی خود را بروز داد و کلی از این مسئله بیشترین سود را برد و با ضرباتی سنگین او را ضعیف‌تر کرد. در ثانیه‌های پایانی راند سوم با یکی از ضربات کلی زیر چشم سانی شکاف عمیقی خورد و خونریزی، نیروی او را بیش از پیش تحلیل داد. در راند چهارم لیستون با بهره‌جویی از خستگی کلی کمی خود را جمع‌وجور کرد، اما بوکسور جوان با استفاده از نیروی جوانی تا راند ششم خود را سرپا نگه داشت و منتظر پایان مسابقه بود که به ناگاه لیسون پس از چند ضربه از درد به‌خود پیچید و اعلام کرد که بازویش دررفته و از ادامه مسابقه بازماند و کلی با قدرت خود را «پادشاه جهان» نامید و با فریاد از همه خبرنگاران حاضر در ورزشگاه خواست که در وصف قدرت‌نمایی او مقاله‌های جذابی بنویسند!
لحظه‌ی ناک‌اوت شدن سانی لیستون به‌دست محمدعلی کلی که «نمادین‌ترین عکس ورزشی تاریخ» نامیده شده است، عکاس: نیل لایفر، ۱۹٦۵
به‌هر حال، کلی در یک رقابت نفسگیر و پُر استرس، بالاخره قهرمان جهان شد. اما پس از آن، باید قدرت و توانایی خود را به سایرین هم نشان می‌داد. در ماه نوامبر ۱۹٦۵ میلادی، توانست قهرمان اسبق دنیا، فلوید پترسون (Floyd Patterson) را شکست دهد. در راند دوازدهم داور مسابقه به‌علت شرایط فیزیکی بد فلوید، بازی را متوقف کرد و کلی را برنده بازی اعلام نمود.
در فاصله میان این دو مسابقه، کاسیوس کلی تحت تأثیر مالکوم ایکس (Malcolm X) دین اسلام را پذیرفت و به «مسلمانان سیاه پوست» پیوست و نام خود را به محمدعلی تغییر داد. اگرچه در آغاز این مسئله فقط از سوی عده اندکی پذیرفته شد که او را محمدعلی کلی بنامند. اما او همیشه تأکید داشت که تغییر نامش به «محمدعلی»، یکی از مهم‌ترین اتفاقات در زندگی‌اش محسوب می‌شود و «کاسیوس کلی» را نام بردگی‌اش عنوان می‌کرد.
محمدعلی کلی و مالکوم ایکس
سه سال بعد از کسب عنوان قهرمانی جهان، در سال ۱۹٦٦، محمدعلی در اقدامی جنجالی، از خدمت در ارتش آمریکا سر باز زد و علاوه بر مخالفت علنی با جنگ ویتنام، گفت باورهای مذهبی‌اش به او اجازه حضور در ارتش را نمی‌دهد و او هرگز به روی همنوعان ویتنامی خود آتش نمی‌گشاید. پلیس آمریکا به‌همین علت محمدعلی را بازداشت کرد و عناوین قهرمانی‌اش هم از او سلب شد.
محمدعلی که به اتهام «فرار از خدمت» گناهکار شناخته شده بود، به پنج سال زندان محکوم گردید، ولی با پرداخت مبلغ ضمانت به زندان نرفت. او دوران محرومیت را با شرکت در مجامع سیاسی و برنامه‌های تلویزیونی و سخنرانی در دانشگاه‌ها سپری کرد و چند سالی از رینگ بوکس دور ماند تا این‌که بالاخره اعتراض او به حکم قاضی، در آغاز دهه ۷۰ میلادی به دادگاه عالی آمریکا ارجاع داده شد و این دادگاه که عالی‌ترین مرجع قضایی در آمریکاست، محکومیت محمدعلی را لغو کرد.
در سال ۱۹۷۰، محمدعلی، پس از سپری کردن دوران محرومیت خود، بار دیگر جواز بوکس‌اش را دریافت کرد، اما به‌علت وقفه‌ای چند ساله در ورزش حرفه‌ای، عنوان قهرمانی سال ۱۹۷۱ را در مبارزه‌ای با جو فریزر (Joe Frazer) در مدیسن اسکوئر گاردن (Madison Square Garden) از دست داد.
با این وجود، در سال ۱۹۷۵، محمدعلی، فریزر را در مانیلِ فیلیپین شکست داد. این مسابقه یکی از جنجالی‌ترین مسابقات بوکس دنیا بود و پس از ۱۴ راند، ادی فاچ (Eddie Futch) مربی فریزر مانع او از ادامه مسابقه شد و دست کلی به‌عنوان پیروز میدان بالا رفت. مجله‌ی رینگ این مبارزه را «مبارزه منتخب سال» نامید.
در ۳۰ آوریل ۱۹۷٦، وی رو در روی جیمی یانگ (Jimmy Young) قرار گرفت و بدترین مبارزه خود را انجام داد. کلی در این مسابقه، هم اضافه وزن داشت و هم از آمادگی فیزیکی خوبی برخوردار نبود و به‌نظر می‌رسید رقیب خود را نیز چندان جدی نگرفته بود. عده بسیاری که در کنار رینگ قرار داشتند یانگ را مستحق پیروزی می‌دانستند و حتی مربی کلی هم او را بابت عملکرد ضعیفش سرزنش کرد. در ماه سپتامبر همان‌سال محمدعلی برابر کن نورتون (Ken Norton) روی رینگ رفت و در استادیوم یانکی‌ها یک‌بار دیگر از مقام خود دفاع کرد.
در سال ۱۹۷۸ بار دیگر عنوان قهرمانی را که در ۱۹۷٦ از دست داده بود با غلبه بر لئون اسپینکس (Leon Spinks) که تنها ۸ بازی حرفه‌ای داشت به‌دست آورد و برای سومین بار قهرمان سنگین وزن دنیا لقب گرفت.
در ۲۷ ژوئن ۱۹۷۹، محمدعلی اعلام بازنشستگی کرد و با دنیای پُر هیجان رینگ و بوکس وداع گفت. اما به‌رغم این، در طی دو سال پس از آن مسابقاتی هم انجام داد، ولی در آخرین مسابقه خود برابر ترور بربیک (Trevor Berbick) که ۱۲ سال از او جوان‌تر بود شکست خورد و پس از این شکست، در سال ۱۹۸۱، دوران حرفه‌ای‌اش را با رکورد ۵٦ پیروزی (۳۷ ناک‌اوت) و ۵ باخت، به پایان برد و به‌طور کامل از بوکس کناره‌گیری کرد.
پس از بازنشستگی، محمدعلی در سال ۱۹۸۲، دچار سندروم پارکینسون شد، اما از محبوبیتش نزد مردم و هوادارنش چیزی نکاست و هم‌چنان مورد توجه میلیون‌ها تن در سراسر جهان بود. در سال ۱۹۹٦ افتخار روشن کردن مشعل المپیک را در جورجیای آتلانتا پیدا کرد و کاخ‌سفید در سال ۲۰۰۵ بالاترین مدال افتخار را به او اهدا نمود.
محمدعلی کلی، روز دوشنبه ۲۳ مه ۲۰۱٦ به‌علت بروز مشکلات تنفسی راهی بیمارستان شد و پس از بستری‌شدن به‌تدریج حالش رو به وخامت گذاشت و سر انجام، در روز سوم ژوئن ۲۰۱٦ پس از ۳۲ سال تحمل بیماری پارکینسون، در سن ۷۴ سالگی در بیمارستان اسکاتسدیل آریزونا درگذشت.
| ▲ | کلی سفیر صلح در افغانستان |
محمدعلی کلی، در سال ۱۹۹۸ به‌عنوان سفیر صلح سازمان ملل انتخاب شد و یک سال بعد از سقوط گروه طالبان، در سال ۲۰۰۲ از افغانستان دیدار کرد. در اولین روز دیدار از کابل با حامدکرزی، رئیس جمهوری پیشین ملاقات کرد. کرزی در این ملاقات به محمدعلی گفت: «ما امیدواریم که شما برای همیشه با ما باشید، افغانستان خوشحال خواهد بود که قهرمان قرن را با خود داشته باشد.» پس از مرگ محمدعلی، کرزی با انتشار خبرنامه‌ای گفت: «در اوایل حکومتداریم زمانی که محمدعلی در ماه مبارک رمضان به کابل آمده بود، در هنگام افطار میزبانش بودم و در خلال صحبت‌هایی‌که با او داشتم، وی را شخص خوش برخورد، با متانت و در زندگی سیاسی و اجتماعی صاحب روش نهایت انسانی یافتم.»
محمدعلی کلی در دیدار با حامد کرزی، رئیس جمهور افغانستان در سال ۲۰۰۲
به گفته‌ی احمد شفایی، گزارشگر بی‌بی‌سی در کابل، محمدعلی کلی دهه‌ها پیش از سفرش به افغانستان چهره‌ی شناخته شده بود و در کنار شهرتش به‌عنوان قهرمان بوکس جهان، تعدادی هم به‌علت رو آورد محمدعلی به اسلام او را می‌شناختند.
این بوکسور پر آوازه، در سفر سه روزه به کابل، از یک مدرسه دخترانه و یک باشگاه ورزشی دیدار کرد و به یک نانوایی زنانه رفت. سازمان ملل درباره سفر او به افغانستان گفته بود که محمدعلی به این دلیل از افغانستان دیدار می‌کند که به جامعه جهانی گوشزد کند که دولت و مردم افغانستان به کمک بیشتر نیاز دارند.
| ▲ | جدول مسابقات کلی |
| نتیجه | رقیب | راند | تاریخ | مکان |
|---|---|---|---|---|
| باخت | تروور بربیک | ۱۰ (۱۰) | ۱۹۸۱-۱۲-۱۱ |  ناسائو، باهاما |
| باخت | لری هولمس | ۱۰ (۱۵) | ۱۹۸۰-۱۰-۰۲ |  لاس‌وگاس، نوادا |
| برد | لئون اسپینکس | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۸-۰۹-۱۵ | نیواورلئان |
| باخت | لئون اسپینکس | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۸-۰۲-۱۵ | لاس‌وگاس، نوادا |
| برد | ارنی شاورس | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۷-۰۹-۲۹ | نیویورک سیتی، نیویورک |
| برد | آلفردو اوانجلیستا | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۷-۰۵-۱۶ | لاندوور، مریلند |
| برد | کن نورتون | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۶-۰۹-۲۸ | برانکس، نیویورک |
| برد | ریچارد دان | ۵ (۱۵) | ۱۹۷۶-۰۵-۲۴ |  مونیخ، آلمان |
| برد | جیمی جوان | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۶-۰۴-۳۰ | لاندوور، مریلند |
| برد | ژان پیر چوپمن | ۵ (۱۵) | ۱۹۷۶-۰۲-۲۰ |  سان‌خوآن، پورتوریکو |
| برد | جو فریزر | ۱۴ (۱۵) | ۱۹۷۵-۱۰-۰۱ |  کزون سیتی، فیلیپین |
| برد | جو بونگر | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۵-۰۶-۳۰ |  کوالالامپور، مالزی |
| برد | ران لیله | ۱۱ (۱۵) | ۱۹۷۵-۰۵-۱۶ | لاس‌وگاس، نوادا |
| برد | چاک وپنر | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۵-۰۳-۲۴ | ریچفیلد، اوهایو |
| برد | جرج فورمن | ۸ (۱۵) | ۱۹۷۴-۱۰-۳۰ |  کینشاسا، زئیر |
| برد | جو فریزر | ۱۲ (۱۲) | ۱۹۷۴-۰۱-۲۸ | نیویورک سیتی، نیویورک |
| برد | رودی لابرس | ۱۲ (۱۲) | ۱۹۷۳-۱۰-۲۰ |  جاکارتا اندونزی |
| برد | کن نورتون | ۱۲ (۱۲) | ۱۹۷۳-۰۹-۱۰ | اینگل وود، کالیفرنیا |
| باخت | کن نورتون | ۱۲ (۱۲) | ۱۹۷۳-۰۳-۳۱ | سن دیگو، کالیفرنیا |
| برد | جو بونگر | ۱۲ (۱۲) | ۱۹۷۳-۰۲-۱۴ | لاس‌وگاس، نوادا |
| برد | باب فاستر | ۷ (۱۲) | ۱۹۷۲-۱۱-۲۱ | لاندوور، مریلند |
| برد | فلوید پترسون | ۷ (۱۲) | ۱۹۷۲-۰۹-۲۰ | نیویورک سیتی، نیویورک |
| برد | آلوین لوئیس | ۱۱ (۱۲) | ۱۹۷۲-۰۷-۱۹ |  دوبلین، ایرلند |
| برد | جری کیواری | ۷ (۱۲) | ۱۹۷۲-۰۶-۲۷ | لاس‌وگاس، نوادا |
| برد | جورج چاوالو | ۱۲ (۱۲) | ۱۹۷۲-۰۵-۰۱ |  ونکوور، کانادا |
| برد | مک فاستر | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۲-۰۴-۰۱ |  توکیو، ژاپن |
| برد | یورگن بلین | ۷ (۱۲) | ۱۹۷۱-۱۲-۲۶ |  زوریخ، سوئیس |
| برد | باستر ماتیس | ۱۲ (۱۲) | ۱۹۷۱-۱۱-۱۷ | هیوستون، تگزاس |
| برد | جیمی الیس | ۱۲ (۱۲) | ۱۹۷۱-۰۷-۲۶ | هیوستون، تگزاس |
| باخت | جو فریزر | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۱-۰۳-۰۸ | نیویورک سیتی، نیویورک |
| برد | اسکار بوناونا | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۷۰-۱۲-۰۷ | نیویورک سیتی، نیویورک |
| برد | جری کیواری | ۳ (۱۵) | ۱۹۷۰-۱۰-۲۶ | آتلانتا، جورجیا |
| برد | زورا فولی | ۷ (۱۵) | ۱۹۶۷-۰۳-۲۲ | نیویرک سیتی، نیویورک |
| برد | ارنی ترل | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۶۷-۰۲-۰۶ | توکیو، ژاپن |
| برد | کلیولند ویلیامز | ۳ (۱۵) | ۱۹۶۶-۱۱-۱۴ | نیویرک سیتی، نیویورک |
| برد | کارل میلدنبرگر | ۱۲ (۱۵) | ۱۹۶۶-۰۹-۱۰ | فرانکفورت، آلمان |
| برد | برایان لندن | ۳ (۱۵) | ۱۹۶۶-۰۸-۰۶ |  لندن، انگلستان |
| برد | هنری کوپر | ۶ (۱۵) | ۱۹۶۶-۰۵-۲۱ | لندن، انگلستان |
| برد | جورج چاوالو | ۱۵ (۱۵) | ۱۹۶۶-۰۳-۲۹ | تورنتو، کانادا |
| برد | فلوید پترسون | ۱۲ (۱۵) | ۱۹۶۵-۱۱-۲۲ | لاس‌وگاس، نوادا |
| برد | سونی لیستون | ۱ (۱۵) | ۱۹۶۵-۰۵-۲۵ | لوستن، مین |
| برد | سونی لیستون | ۷ (۱۵) | ۱۹۶۴-۰۲-۲۵ | میامی بیچ، فلوریدا |
| برد | هنری کوپر | ۵ (۱۰) | ۱۹۶۳-۰۶-۱۸ | لندن، انگلستان |
| برد | داگ جونز | ۱۰ (۱۰) | ۱۹۶۳-۰۳-۱۳ | نیویرک سیتی، نیویورک |
| برد | چارلی پاول | ۳ (۱۰) | ۱۹۶۳-۰۱-۲۴ | پیتسبورگ، پنسیلوانیا |
| برد | ارچی مور | ۴ (۱۰) | ۱۹۶۲-۱۱-۱۵ | لس آنجلس، کالیفرنیا |
| برد | آلخاندرو لاورانته | ۵ (۱۰) | ۱۹۶۲-۰۷-۲۰ | لس آنجلس، کالیفرنیا |
| برد | بیلی دانیلز | ۷ (۱۰) | ۱۹۶۲-۰۵-۱۹ | لس آنجلس، کالیفرنیا |
| برد | جورج لوگان | ۴ (۱۰) | ۱۹۶۲-۰۴-۲۳ | نیویرک سیتی، نیویورک |
| برد | دان وارنر | ۴ (۱۰) | ۱۹۶۲-۰۳-۲۸ | میامی بیچ، فلوریدا |
| برد | سانی بانک | ۴ (۱۰) | ۱۹۶۲-۰۲-۱۰ | نیویرک سیتی، نیویورک |
| برد | ویلی بسمنوف | ۷ (۱۰) | ۱۹۶۱-۱۱-۲۹ | لوییویل، کنتاکی |
| برد | الکس میتف | ۶ (۱۰) | ۱۹۶۱-۱۰-۰۷ | لوییویل، کنتاکی |
| برد | آلونزو جانسون | ۱۰ (۱۰) | ۱۹۶۱-۰۷-۲۲ | لوییویل، کنتاکی |
| برد | داک سابدانگ | ۱۰ (۱۰) | ۱۹۶۱-۰۶-۲۶ | لاس‌وگاس، نوادا |
| برد | لامار کلارک | ۲ (۱۰) | ۱۹۶۱-۰۴-۱۹ | لوییویل، کنتاکی |
| برد | دانی فلیمن | ۷ (۸) | ۱۹۶۱-۰۲-۲۱ | میامی بیچ، فلوریدا |
| برد | جیمی رابینسون | ۱ (۸) | ۱۹۶۱-۰۲-۰۷ | میامی بیچ، فلوریدا |
| برد | تونی اسپرتی | ۳ (۸) | ۱۹۶۱-۰۱-۱۷ | میامی بیچ، فلوریدا |
| برد | هرب سیلر | ۴ (۸) | ۱۹۶۰-۱۲-۲۷ | میامی بیچ، فلوریدا |
| برد | تونی هونساکر | ۶ (۶) | ۱۹۶۰-۱۰-۲۹ | لوییویل، کنتاکی |
| ۰ تساوی | ۱۹ تصمیم‌گیری | ۵٦ برد | ۵ باخت | ۳۷ ضربه فنی |
| ▲ | نگارخانه |
علی (پسر جوان سمت چپ) با برادر کوچک‌ترش رحمان
در کنتاکی، در سال ۱۹۴٦ میلادی |
 |
 |
 |
 |
[▲] يادداشت‌ها
[▲] پيوست‌ها
...
[▲] پی‌نوشت‌ها
Trevor Berbick
Larry Holmes
Leon Spinks
Earnie Shavers
Alfredo Evangelista
Ken Norton
Richard Dunn
Jimmy young
Jean-Pierre Coopman
Joe Frazier
Joe Bunger
Ron Lyle
Chuck Wepner
George Foreman
Rudi Lubbers
Bob Foster
Floyd Patterson
Alvin Lewis
Jerry Quarry
George Chuvalo
Mac Foster
Jürgen Blin
Buster Mathis
Jimmy Ellis
Oscar Bonavena
Zora Folley
Ernie Terrell
Cleveland Williams
Karl Mildenberger
Brian London
Henry Cooper
Sonny Liston
Doug Jones
Charley Powell
Archie Moore
Alejandro Lavorante
Billy Daniels
George Logan
Don Warner
Sonny Bank
Willi Besmanoff
Alex Miteff
Alonzo Johnson
Duke Sabedong
Lamar Clark
Donnie Fleeman
Jimmy Robinson
Tony Esperti
Herb Siler
Tunney Hunsaker
[▲] جُستارهای وابسته
□
□
□
[▲] سرچشمه‌ها
□
□
□
□
[▲] پيوند به بیرون
□ [۱ ٢ ٣ ۴ ۵ ٦ ٧ ٨ ٩ ۱٠ ۱۱ ۱٢ ۱٣ ۱۴ ۱۵ ۱٦ ۱٧ ۱٨ ۱۹ ٢٠]
رده‌ها: │ ورزش │ بوکس │ زندگی‌نامه‌ها │ قهرمانان سنگین‌وزن بوکس جهان