راهنمای کتاب مقدس
از آدم تا نوح
فهرست مندرجات
- از آدم تا نوح (ترجمۀ تفسیری)
- از آدم تا نوح (ترجمۀ قدیمی)
- راهنمای کتاب مقدس
- يادداشت‌ها
- پی‌نوشت‌ها
- جُستارهای وابسته
- سرچشمه‌ها
[قبل] [بعد]
[↑] «كتاب پیدایش آدم»، ۵: ۱ - ٦: ۸
این سومین سند از اسنادی است كه كتاب پیدایش را تشكیل می‌دهند، و تا پانصدمین سال زندگی نوح را در بر می‌گیرد (۵: ٣۲). ممكن است آدم آن را آغاز كرده، خنوخ و متوشالح آن را ادامه داده و نوح تكمیل نموده باشد. طبق روایات، احتمال دارد نسخه‌هایی از این سند و دو سند قبلی بوسیلۀ نوح بر الواحی گلی نوشته شده، و سپس در «سیپار» مدفون شده باشند.
[↑] باب ۵ - نسب نامۀ آدم تا نوح
سن این افراد به ترتیب زیر ثبت شده: آدم ۹٣٠ سال، شیث ۹۱۲ سال، انوش ۹٠۵ سال، قینان ۹۱٠ سال، مَهللئیل ۸۹۵ سال، یارد ۹٦۲ سال، خنوخ ٣٦۵ سال، متوشالح ۹٦۹ سال، لمك ۷۷۷ سال، نوح ۹۵٠ سال.
سن بالای این افراد معمولاً بدین گونه توجیه شده كه گناه تأثیر منفی خود را هنوز بر نژاد بشر كاملاً برجای نگذاشته بود.
تصور برخی بر این است كه از آنجا كه این نسب‌نامه و آنكه در باب ۱۱ ذكر شده، هر یك شامل ۱٠ نسل هستند، ممكن است مثل نسب نامۀ عیسی در متی ۱، اینها نیز خلاصه شده باشند. ولی فرمول[۱] تكراری «... سال زیست و ... را آورد»، مخالف چنین نظریه‌ایی است.
[↑] خنوخ - ۲۱-۲۴
خنوخ، بهترینِ این افراد بود. در جامعه‌ای با شرارت غیر قابل توصیف، او «با خدا راه می‌رفت.» او كه ٦۲۲ سال پس از آفرینش آدم به‌دنیا آمده بود، ٣٠۸ سال با آدم معاصر بود. ٦۹ سال پیش از تولد نوح، یعنی هنگامی كه خنوخ فقط ٣٦۵ سال داشت، «خدا او را بر گرفت.»
شخص دیگری كه بدینگونه و بدون مردن منتقل شد، ایلیا بود (دوم پادشاهان ۲).
شاید خدا قصد داشته خنوخ و ایلیا نمونه‌ای باشند از سرنوشت مبارك مقدسینی كه بههنگام بازگشت خداوند هنوز در جسم به‌سر می‌برند (اول تسالونیكیان ۴: ۱۷).
اعراب افسانه‌ای داشتند مبنی بر اینكه خنوخ نوشتن را اختراع كرد. عهد جدید به نبوتی از خنوخ اشاره می‌كند (یهودا ۱۴).
[↑] متوشالح - ۲۵-۲۷
او پسر خنوخ و مسن‌ترین فرد در میان این ۱٠ نفر بود (۹٦۹ سال). او ۲۴٣ سال با آدم و ۹۸ سال با سام هم عصر بود، و به این ترتیب رابطی بود میان باغ عدن و جهان پس از طوفان. او در سال وقوع طوفان مرد.
[↑] نكتۀ باستان‌شناختی: عمر طولانی اولیه
«بِروسوس» تاریخ نگار بابلی در ٣٠٠ ق.م. تاریخ خود را بر اساس آرشیوهای معبد مردوك نگاشت، كه خود از كتیبه‌های قدیمی نسخه برداری شده بودند و بسیاری از آن‌ها امروزه كشف شده‌اند. او در تاریخ خود از ده پادشاه نام می‌برد كه دارای عمر طولانی بودند و پیش از طوفان سلطنت می‌كردند، و هر یك از ۱٠٠٠٠ تا ٦٠٠٠٠ سال حكومت می‌كردند. این ده پادشاه عبارتند از: آلوروس، آلاپاروس، آیلون، آمِنون، مگالاروس، دائونوس، اودوراكوس، آمِنپسینوس، اُتیارتِس، خیسوتروس. بِروسوس می‌نویسد: «در زمان خیسوتروس، سیل عظیم جاری شد.»
منشور «وِلد» و كتیبه‌های «نیپور»، كه به هر دوره از سلطنت، چندین هزار سال را نسبت می‌دهند، از پادشاهان پیش از طوفان بدینگونه نام می‌برند:[٢]
| الویهم | ۲۸٠٠٠ سال | در اریدو سلطنت كرد |
| الالمار | ٣٦٠٠٠ سال | در اریدو سلطنت كرد |
| اِمِن لوانا | ۴٣٠٠٠ سال | در بگورگورو سلطنت كرد |
| كیچونا | ۴٣٠٠٠ سال | در لارسا سلطنت كرد |
| اِنمِن گالانا | ۲۸٠٠٠ سال | در بگورگورو سلطنت كرد |
| دو موزی | ٣٦٠٠٠ سال | در بگورگورو سلطنت كرد |
| سیب زیانا | ۲۸٠٠٠ سال | در لاراك سلطنت كرد |
| اِمن دورانا | ۲۱٠٠٠ سال | در سیپار سلطنت كرد |
| اوبوراتوم | ۱۸٠٠٠ سال | در در شوروپاك سلطنت كرد |
| زین سودو (اوت‌ناپیشتیم) | ۱۸٠٠٠ سال |
«سپس طوفان زمین را فرا گرفت.»
اینها باید همان پادشاهانی باشند كه بروسوس از آن‌ها نام می‌برد، ولی پس از تقسیم زبانها در بابل به نام‌های متفاوت شناخته می‌شوند. كتیبه‌هایی كه این نام‌ها در آن‌ها ذكر شده‌اند، پس از شروع دورۀ تاریخی نوشته شده‌اند. بنظر می‌رسد كه گذشتگان نیز مثل امروز، بههنگام سخن گفتن از دوران ماقبل تاریخ خودشان وسوسه می‌شدند به اندازۀ زیادی در تواریخ جهان باستان اغراق كنند.
علاوه بر بابلی‌ها، پارسیان، مصریان، هندوها، یونانیان و دیگران نیز روایاتی از عمر طولانی ساكنان اولیۀ زمین داشتند. چنین روایاتی چگونه می‌توانستند به وجود آیند، مگر اینكه انسان‌های اولیه در واقع عمر طولانی داشتند؟
[↑] نكتۀ باستان‌شناختی: حفاری در شهرهای پیش از طوفان
همۀ شهرهایی كه در بالا از آن‌ها نام برده شد و شهرهای پادشاهان پیش از طوفان شناخته می‌شوند، بجز بگورگورو، شناخته شده‌اند. حفاری‌های انجام شده در ویرانه‌های این شهرها و شهرهای دیگر پیش از طوفان، بسیاری از ویژگی‌های زندگی را در دوران پیش از طوفان آشكار كرده‌اند و دیدگاهی واقعی از دنیای نخستین باب‌های كتاب پیدایش ارائه كرده‌اند.
از شهرهای حفاری شدۀ پیش از طوفان می‌توان از اریدو، عبید، اِرِك، شوشا، تپه گاورا، اور، كیش، فاره (شوروپاك)، سیپار (اكد)، لارسا، و یمدِت نصر نام برد. باستان‌شناسان در این ویرانه‌ها به آغاز زندگی ثابت در بابل بسیار نزدیك شده‌اند.
در میان آثار باقی مانده در این ویرانه‌ها از مردم پیش از طوفان، می‌توان به اشیاء زیر اشاره كرد: ظروف سفالی نقاشی شده، وسایلی از سنگ چخماق، اسباب و وسایل، گلدان‌های فیروزه، تبرهای مسی، كج بیل، داس، ابزار سنگی، سنگ چخماق، كوارتز، قلاب ماهیگیری، مدل‌هایی از قایق‌ها، یك[٣] كورۀ زیرزمینی، ظروف زیبای شیشه‌ای، لوازم آرایشی كه زنان ماقبل تاریخ برای پر رنگ كردن ابروها و پلك‌هایشان از آن‌ها استفاده می‌كردند، ویرانه‌های آجری معابد كه آن‌ها را قرمز رنگ كرده بودند یا با گچ پوشانده بودند، ظروف سفالی كه بسیار هنرمندانه به طرح‌های هندسی و اَشكال پرندگان منقوش شده بودند، حتی یك ارابه، و پیشرفت‌های معماری كه نشانگر یك «تمدن پیشرفتۀ شگفت انگیز» هستند.[۴]
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين نوشتار برای دانشنامهی آريانا توسط مهدیزاده کابلی از کتاب راهنمای مطالعه کتاب‌مقدس بازنویسی شده است.
[↑] پی‌نوشت‌ها
[۱]- راهنمای کتاب مقدس، ص ۴٣
[٢]- همان‌جا، ص ۴۴
[٣]- همان‌جا، ص ۴۵
[۴]- همان‌جا، ص ۴٦
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□ راهنمای کتاب مقدس، نوشتۀ هنری هلی، ترجمۀ: جسیکا باباخانیان، سابرینا یدلیان و ادوارد عیسی‌بیک؛ زیر نظر کشیش ساروخاچیکی
