[اختراع] [ذخیره صدا]
نوار کاست (به انگلیسی: Audio cassette)، نوعی کاست است برای ضبط صدا به‌ویژه موسیقی که برای پخش آن از دستگاه ضبط و پخش نوار کاست استفاده می‌شود[۱].
[↑] تاریخچه
در ۳۰ اوت ۱۹۶۳، نوار کاست استاندارد توسط شرکت (کمپانی) هلندی فیلیپس اختراع و در شکل امروزی آن به بازار فرستاده شد[٢]. در آن زمان، کمتر کسی تصور می‌کرد نوار کاست به‌زودی بدل به‌یکی از موثرترین ابزارهای ارتباطاتی در تعاملات فرهنگی - اجتماعی شود که حتی در برخی از کشورها نقش رسانه آلترناتیو را بر دوش بگیرد[٣]. البته پیش از آن، قالب‌های دیگری برای ضبط روی نوار مغناطیسی هم وجود داشت ولی همگی بزرگ‌تر، دست و پاگیرتر و کمتر شهرت داشت[۴].
نوار کاست به‌زودی توسط کمپانی ژاپنی سونی در طول کمتر از پنج سال به تولید انبوه رسید و طبعاً دستگاه‌های پخش و ضبط را نیز با خود به ارمغان آورد، دستگاه‌هایی که برخلاف صفحه‌های گرامافون به همگان این اجازه می‌داد تا با سهولت بیشتری در هر جایی از آن استفاده کنند و البته یک ویژگی منحصر به‌فرد دیگر نیز داشت و آن امکان ضبط بود، به این ترتیب به‌زودی این دستگاه‌های کوچک محبوب خبرنگاران و پژوهشگران نیز شد[۵].
فیلیپس و سایر کمپانی‌های دیگر به‌سرعت دست به‌کار شدند تا موسیقی را روی نوار کاست به مخاطبان عرضه کنند و به این ترتیب، انقلابی در عرضه موسیقی روز در اواخر دهه شصت شکل گرفت که به‌زودی به انحصار صفحه‌های گرامافون پایان داد[٦].
نخستین نوارهای کاست موسیقی با کیفیت استریو کمتر از یک سال بعد از معرفی نوار کاست به بازار آمدند و در میلیون‌ها نسخه به فروش رفتند.
تقریباً تمام کارخانه‌های تولید خودرو در اواخر دهۀ شصت در کنار رادیو، دستگاه پخش نوار کاست را نیز به خودروها افزودند و بدین‌گونه بر رونق نوارهای کاست افزودند.
به مرور کیفیت نوارهای کاست افزایش یافت و سیستم‌های کلیک دالبی و کلیک‌های فیدلیتی به آن افزوده شد که به عامل دیگری برای تحت‌الشعاع قرار دادن صفحه‌های (hifi) گرامافون که حالا دیگر یک مدل قدیمی محسوب می‌شدند، بدل شد[٧].
در اوان دهه هفتاد میلادی این ابزار میان عامه بسیار پُرطرفدار بود[٨]. در طول این دهه، تعداد نسخه‌های فروخته شده آلبوم‌های گروه‌ها و خوانندگان پاپ مشهور مانند بی جیز، آبا، بانی ام، اولیویا نیوتن جان، دانا سامر، بلوندی، الویس پریسلی، التون جان، بیلی جول، سوپر ترمپ، نیل دایموند، ایگلز، راد استوارت و خولیو اگلسیاس بر روی نوارهای کاست با میزان فروش صفحات آن‌ها رقابت می‌کرد. اما این رقابت در ابتدای دهه ۸۰ با ظهور کلیک واکمن با برتری نوار کاست تقریباً به پایان رسید و با آمدن واکمن شرکت سونی نوار کاست توجه بیشتر در دهه هشتاد یافت.[۹]
کمپانی سونی در سال ۱۹۷۹ واکمن را معرفی و تولید انبوه آن را از ابتدای سال بعد آغاز کرد که به انقلابی در صنعت سرگرمی و پیش‌زمینه «انقلاب ارتباطات» در دهه هشتاد بدل شد. واکمن، دستگاه پخش موسیقی با کیفیت استریو کوچک، سبک و قابل حملی بود که امکان گوش کردن به‌موسیقی را در همه‌جا فراهم می‌آورد و در نتیجه مخاطب را از قید مکان نیز آزاد می‌ساخت.
فروش فوق‌العاده واکمن‌ها در طول دهه هشتاد سبب شد تا بازار نوار کاست موسیقی با چنان رونقی روبرو شود که تا پیش از آن بی‌سابقه بود، بازنمایی محبوبیت واکمن در فیلم‌های موزیکال جوان‌پسند هالیوودی از جمله فلش دنس (آدریان لین، ۱۹۸۳) فوت لوز (هربرت راس، ۱۹۸۴)، باران ارغوانی (آلبرت مگنولی، ۱۹۸۴) و ده‌ها نمونه دیگر که در واقع دوران اوج مجدد ژانر موزیکال جوان‌پسند بود نیز به‌خوبی خود را نشان داد[۱٠].
در دهه هشتاد میلادی، نوار کاست برای ثبت دیتا در برخی از کامپیوترهای خانگی و اداری کوچک مانند کمودور ۶۴ مورد استفاده قرار می‌گرفت[۱۱].
اما ستاره اقبال نوارهای کاست تنها کمتر از ربع قرن از پیدایش آن، به‌تدریج با عرضه سی‌دی‌ها رو به افول گذاشت، نخستین سی‌دی‌ها (صفحه‌ی فشرده‌شده) نیز توسط فیلپس و سونی در سال ۱۹۸۲ عرضه شدند؛ اما تا ظهور دیسک مندر اواسط همان دهه هنوز تحت‌الشعاع نوارهای کاست بودند[۱٢].
تنها در پایان دهه هشتاد و اوایل دهه نود میلادی بود که سی‌دی‌ها به‌طور کامل جایگزین نوارهای کاست شدند و فروش نسخه‌های سی‌دی آلبوم‌های موسیقی روز بر روی سی‌دی از نوارهای کاست فزونی یافت، هر چند که هنوز برخی از کمپانی‌های بزرگ به‌عرضه صفحه‌های گرامافون ادامه می‌دادند اما تا اواسط دهه نود تقریباً بسیاری از این کمپانی‌ها ابتدا به عرضه آلبوم‌های موسیقی روز بر روی گرامافون و سپس نوار کاست پایان دادند.
با از دست‌رفتن بازار موسیقی روز، تولید نوار کاست نیز به‌شدت کاهش یافت و در سال‌های نخستین قرن بیست‌ویکم فیلیپس، سونی و شرکت‌های بزرگ دیگر تولیدکننده نوار کاست به تولید آن خاتمه دادند و به این ترتیب، نوار کاست در کمتر از ۴۰ سال عملاً به موزه تاریخ ارتباطات پیوست[۱٣].
[↑] مدت زمان و کیفیت
اغلب نوار کاست‌ها برای ثبت موسیقی به مدت ۶۰ دقیقه بودند. در کنار این نوع، نوار کاست‌هایی هم به‌مدت زمان‌های ۴۶، ۹۰ و حتی ۱۲۰ دقیقه نیز ساخته شده است. این کاست‌ها دو طرفه بوده و هر طرف‌شان در بر گیرنده نصف زمان کلی آن‌ها می‌شد. معمولاً دو طرف کاست را با حروف لاتین A و B و یا اعداد ۱ و ۲ از یکدیگر متمایز می‌کردند[۱۴].
کیفیت صدای ضبط‌شده روی نوار کاست ارتباط مستقیمی با مواد مغناطیسی روی نوار دارد. نوار کاست قابلیت چندین بار ضبط را دارد اما معمولاً با هربار ضبط صدا روی نوار کاست از کیفیت صدای ضبط شده کاسته می‌شود. بر علاوه بر مشخصات فنی نوار کاست تنظیم بودن هد دستگاه پخش‌کننده عامل بسیار مهمی در خروجی صدا داشت[۱۵].
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين مقاله برای دانشنامهی آريانا توسط دانیال مهدی برشتۀ تحرير درآمده است.
[↑] پيوست‌ها
پيوست ۱:
پيوست ٢:
پيوست ۳:
پيوست ۴:
پيوست ۵:
پيوست ۶:
[↑] پی‌نوشت‌ها
[۱]-
[٢]-
[٣]-
[۴]-
[۵]-
[٦]-
[٧]-
[٨]-
[۹]-
[۱٠]-
[۱۱]-
[۱٢]-
[۱٣]-
[۱۴]-
[۱۵]-
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□
□
□
□
[↑] پيوند به بیرون
□ [۱ ٢ ٣ ۴ ۵ ٦ ٧ ٨ ٩ ۱٠ ۱۱ ۱٢ ۱٣ ۱۴ ۱۵ ۱٦ ۱٧ ۱٨ ۱۹ ٢٠]
