جستجو آ ا ب پ ت ث ج چ ح
خ د ذ ر ز ژ س ش ص ض ط ظ
ع غ ف ق ک گ ل م ن و ه ی

۱۳۸۸ آذر ۱۷, سه‌شنبه

اوستا (کهن‌ترين سرودهای آريايی)

از: مهديزاده کابلی


فهرست مندرجات

[آیین زرتشتی][اوستا]


کتاب دینی زرتشتیان اوستا نام دارد و بدین جهت زبانی را که این کتاب بدان نوشته شده است، اوستایی نامیده‌اند. جز کتاب اوستا و آثار وابسته به آن هیچ اثر دیگری به این زبان در دست نیست. در خود کتاب اوستا اشاره‌ای به‌نام اصلی این زبان نشده و حتی واژه اوستا نیز در متون اوستایی نيامده است.[۱]. گفته می‌شود که واژه‌ی «اوستا» از دوران ساسانیان به‌کار رفته است و این‌که در عهود پیش از ساسانیان، کتاب دینی زرتشتیان چه نام داشته است، نامشخص است.[]


[] اوستا (کهن‌ترين سرودهای آريايی)

اوستا مجموعه اصلی متون مقدس آيين زرتشتی و نام کلی مجموعهٔ کهن‌ترین نوشتار و سروده‌های آريايیان است.[٢] اين نام در كتاب اوستا نيامده است. تنها از دورۀ ساسانی و در کتاب‌های پهلوی است که به واژه‌ی اَبِستاک (Abestag) (در زبان عربی: ابستا و ابستاق و در فارسی دری: ابستا، اوستا، وستا و غیره) بر می‌خوریم. در این کتاب‌ها گاه زبان اوستا را "زبان دینی" نیز نامیده‌اند. معنای دقیق واژه‌ی اوستا روشن نیست. تنها احتمال داده شده که به‌معنی "ستایش" باشد.[] اما رضا مرادی غیاث‌آبادی می‌نویسد: «در مورد معنايش هم بايد گفت كه هنوز معناگذاری دقيقی در اين خصوص نشده است. برخی اوستا را مطابق با دانش يا آگاهی می‌دانند، اما امكان دارد عموماً به‌معنای نوشتجات و مكتوبات باشد و یا امكان دارد که با واژه پَوَستا به‌معنی پوست در فارسی باستان در پيوند باشد.»

از بررسی‌های زبان‌شناسی و مقایسه‌ی زبان اوستایی با فارسی باستان از سویی، و مقایسه‌ی این زبان با زبان‌های شرقی دورۀ میانه از سوی دیگر، مسلم می‌گردد که اوستایی زبانی متعلق به ایران شرقی (افغانستان و آسیای میانه) بوده است و امروزه بیشتر دانشمندان معتقدند که این زبان به نواحی شمال خراسان بزرگ (بلخ - مرو) تعلق داشته است، گرچه برخی دانشمندان دیگر، نواحی سیستان و خوارزم را نیز پیشنهاد کرده‌اند.

بنا به روایت اوستا و کتاب‌های پهلوی، همۀ مطالب این کتاب را اورمزد (اهورا مزدا) به زرتشت الهام و ابلاغ کرده است! دربارۀ زمان زرتشت و در مورد زمان قدیم‌ترین بخش‌های اوستا به یقین نمی‌توان اظهارنظر کرد. به‌احتمال زیاد، وی در حدود ۱٠٠٠ تا ۱٨٠٠ پیش از میلاد می‌زیسته است[]. این زمان سلسله‌ای به اسم کوی (یا کی و جمع آن کیان به زبان پهلوی) از اهالی بلخ بر ایریانا ویجه (ایران‌ویج) فرمانروایی می‌کردند که آخرین شاه آن وِشتاسپَه (= گشتاسب) نامیده می‌شد. زرتشت در زمان وی ظهور کرد و دین خود را بر او عرضه داشت.


[] گاهان(گاثاها)

اَهونَوَد گاهاُشتَوَد گاهسِپَنتمَد گاهوُهوخشتَر گاهوَهیشتوایشت گاه
هات ٢٨ هات ۴٣هات ۴٧هات ۵١هات ۵٣
هات ٢٩ هات ۴۴هات ۴٨
هات ٣٠هات ۴۵هات ۴٩
هات ٣١ هات ۴٦هات ۵٠
هات ٣٢
هات ٣٣
هات ٣۴



[] يَسنَه (يسنا)

هات ١هات ١٢هات ٢٣هات ۴١هات ٦٢
هات ٢هات ١٣هات ٢۴هات ۴٢هات ٦٣
هات ٣هات ١۴هات ٢۵هات ۵٢هات ٦۴
هات ۴هات ١۵هات ٢٦هات ۵۴هات ٦۵
هات ۵هات ١٦هات ٢٧هات ۵۵هات ٦٦
هات ٦هات ١٧هات ٣۵هات ۵٦هات ٦٧
هات ٧هات ١٨هات ٣٦هات ۵٧هات ٦٨
هات ٨هات ١٩هات ٣٧هات ۵٨هات ٦٩
هات ٩هات ٢٠هات ٣٨هات ۵٩هات ٧٠
هات ١٠هات ٢١هات ٣٩هات ٦٠هات ٧١
هات ١١هات ٢٢هات ۴٠هات ٦١هات ٧٢



[] يشت‌ها

هرمزد یشتخورشید یشترشن یشتاشتاد یشت
هفتن یشت کوچکماه یشتفروردین یشتزامیاد یشت
هفتن یشت بزرگتیریشتبهرام یشتهوم یشت
اردیبهشت یشتگوش یشت - درواسپ یشترام یشتونند یشت
خرداد یشتمهر یشتدین یشتهادُخت نَسک پیوست یشتها
آبان یشتسروش یشت هادختارت یشت
اشی یشت



[] ويسپِرَد

ویسپَرَد به‌صورت تحت‌اللفظی به‌معنی «همۀ ردان (سروَران)» است و شباهت تامی به یسن‌ها دارد و مطالب آن از این متون اقتباس شده و مکمل آن‌هاست. ویسپرد همراه با یسن‌ها و خصوصاً در مراسم دینی نوروز و گاهنبارها (یا جشن‌های شش‌گانه‌ی فصلی) خوانده می‌شود.

«ویسپرد» حاوی جدیدترین بخش اوستاست که به زبان فارسی میانه نوشته شده و زمان آن به عصر ساسانی (۲۲۶ تا ۶۵۱ میلادی) بر می‌گردد. ویسپرد دارای ۲۴ «کَرده» (= تقسیم‌شده، بخش) است.

کرده‌ی یکمکرده‌ی هفتمکرده‌ی سيزدهمکرده‌ی نوزدهم
کرده‌ی دومکرده‌ی هشتمکرده‌ی چهاردهمکرده‌ی بيستم
کرده‌ی سومکرده‌ی نهمکرده‌ی پانزدهمکرده‌ی بيست و یکم
کرده‌ی چهارمکرده‌ی دهمکرده‌ی شانزدهمکرده‌ی بيست و دوم
کرده‌ی پنجمکرده‌ی یازدهمکرده‌ی هفدهمکرده‌ی بیست و سوم
کرده‌ی ششمکرده‌ی دوازدهمکرده‌ی هجدهمکرده‌ی بيست چهارم



[] وَنديداد

فرگرد یکمفرگرد هفتمفرگرد سيزدهمفرگرد نوزدهم
فرگرد دومفرگرد هشتمفرگرد چهاردهمفرگرد بيستم
فرگرد سومفرگرد نهمفرگرد پانزدهمفرگرد بيست و يکم
فرگرد چهارمفرگرد دهمفرگرد شانزدهمفرگرد بيست و دوم
فرگرد پنجمفرگرد يازدهمفرگرد هفدهم
فرگرد ششمفرگرد دوازدهمفرگرد هجدهم



[] خُرده اوستا

خرده اوستا (یا اوستای کوچک)، مجموعه‌ای است از دعاهای کوتاه خاص مردم عادی زردشتی که آن‌ها را در موقعیت‌های خاصی می‌خوانند، در برابر دعاهایی که خواندن آن‌ها در مراسم دینی خاص روحانیون است. نام این کتاب فقط به‌صورت پهلوی آمده است و دربارۀ زمان دقیق تدوین متن‌های آن نمی‌توان اظهارنظر کرد. تدوین خرده اوستا به آذرباد مَهرسپندان، موبدان موبد زمان شاپور دوم ساسانی (۳٠٩ تا ۳٧٩ م.) نسبت داده شده است.

مهم‌ترین بخش‌های خرده اوستا عبارت‌اند از: نیایش، گاه، سی‌روزه و آفرینگان.

علاوه بر متن‌های فوق، خرده اوستا شعرها و دعاهای کوتاه دیگری مانند سهدعای معروف زردشتی، سروش باج (= دعای خاص ایزد سروش) و هوشبام (= دعایی در ستایش سپیده‌دم) را نیز دربردارد.

در نسخه‌های گوناگون خرده اوستا متن‌هایی نیز به پازند آمده است.

سه نیایش آغازینخورشید نیایشهاوَنگاهسی روزه ی کوچک
نیرنگ کُشتی بستنمهر نیایشرَپیثوینگاهسی روزه ی بزرگ
سُروش باژماه نیایشاُزَیرِنگاهآفَرینگان ِگاهان
هوشباماَرِدویسوربانو نیایش - آبان نیایشاَویسروثریمگاهآفَرینگان ِ گَهَنبار
آتش بهرام نیایشاُشَهینگاهآفَرینگان ِ رَپیثوین



[ ] يادداشت‌ها

يادداشت ۱: اين مقاله برای دانش‌نامه‌ی آريانا توسط مهديزاده کابلی تهيه و گردآوری شده است.



[] پی‌نوشت‌ها

[۱]- [۱]
[۲]- [٢]



[] جُستارهای وابسته







[] سرچشمه‌ها








[] پيوند به بیرون

[1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20]
[1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20]
[1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20]