دکتر اسپنسر ولز (Dr. Spencer Wells) (زاده‌ی ٦ آوریل ۱۹٦۹ م)، یک نسل‌شناس، انسان‌شناس و کارآفرین اهل ایالات متحده آمریکا است. او، از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۵ میلادی، به‌عنوان «پژوهشگر محل اقامت»، پروژه ژنوگرافیک را در انجمن نشنال جئوگرافیک مدیریت کرد.
داستان انسان (به انگلیسی: The Human Story)، از زمانی که در ۱۳ آوریل ۲۰۰۵، پروژه ژنوگرافیک (Genographic Project) از سوی انجمن نشنال جئوگرافیک (National Geographic Society) و آی‌بی‌ام (IBM)، آغاز شد، مسیر تازه‌ای را پیمود. پیش از این، مردمان جهان، بیشتر در مورد منشأ تباری خود تصورهای نادرست داشتند. این پروژه، با استفاده از تحلیل پیشرفته‌ی دی‌ان‌ای و کار ژنتیک بر روی جوامع بومی کشورهای مختلف، به این تصورات نادرست پایان داد و پاسخ نو در مورد پرسش‌های اساسی مبنی بر این‌که انسان‌ها از کجا سرچشمه گرفته و چگونه وارد جمعیت زمین شده‌اند، ارائه داد.
در حال حاضر، تکنولوژی برش لبه ()، ما را قادر می‌نماید که پرتو درخشنده‌ای جدید بر اجتماعات گذشته‌ی خود بیفکنیم. هر کسی با شرکت در آخرین مرحله‌ی این پروژه علمی عصر نوین، می‌تواند اطلاعات بیشتر در مورد خود به‌دست آورد.
مرجع جمعیت‌ها
ژنو ٢ نسل بعدی
پروژه‌ی ژنوگرافیک که توسط موسسه ناشنال جیوگرافی با هدف بررسی ریشه‌های ژنیتک مردم کشورهای مختلف انجام شد، نشان می‌دهد در خیلی از کشورها، ریشه‌های تباری مردم آن چیزی نیست که پیش از این گمان می‌رفت.
نتایج به‌دست آمده از پروژه‌ی ژنوگرافیک که از سال ٢۰۰۵ با بررسی دقیق و کارشناسی صدها نمونه دی‌ان‌ای از مردم کشورهای مختلف آغاز به کار کرد، می‌تواند منجر به تغییر تعاریف متداول از نژاد مردم کشورهای دنیا شود.
نتایج این پروژه نشان داد بیش از ۵٦ درصد مردم ایران عرب، ۴ درصد از شرق آفریقا، ٢ درصد از شمال آفریقا، ۴ درصد آسیای مرکزی، ٢ درصد از جنوب اروپا و ٢۴ درصد از آنان از نژاد مردم جنوب آسیا هستند. بقیه مردم ایران نیز از اقلیت‌های و گروه‌های انسانی کوچک دیگر هستند.
یک پروژه تحقیقاتی علمی درباره‌ی تبار مردم کشورهای مختلف (پروژه‌ی ژنوگرافیک) نشان داد که ۵٦ درصد ایرانی‌ها از تبار عرب و ٨٣ درصد مصری‌ها از مردم سایر تبارهای غیرعرب هستند.
مصر به‌عنوان پُرجمعیت‌ترین کشور عرب نیز تنها ١٧ درصد عرب دارد و ٦٨ درصد جمعیت مصر را مردم شمال آفریقا تشکیل می‌دهند.
بر این اساس تنها نزدیک به نیمی از مردم لبنان عرب هستند و باقی از ١۴ درصد یهودی، ١۰ درصد آسیایی و ۵ درصد اروپایی تشکیل شده‌اند. شگفتی بزرگ این پروژه، کشور ١١ میلیونی تونس است. از مجموع مردم تونس تنها ۴ درصد عرب هستند و ٨٨ درصد مردم این کشور را افرادی از تبارهای شمال آفریقا تشکیل می‌دهند.
در اروپا نیز اگر چه همگان تصور می‌کنند، بخش اعظم جمعیت بریتانیا را مهاجران تشکیل می‌دهند، بررسی ریشه تباری مردم این کشور نشان داد، ٦٩ درصد آن‌ها اصالتاً بریتانیایی هستند.
٨١ درصد چینی‌ها از تبار مردم شرق آسیا، ٢ درصد از تبار فنلاندی و سیبریایی، ٨ درصد از آسیای مرکزی و ٧ درصد از جنوب شرق آسیا و اقیانوسیه هستند. در روسیه نیز ٣١ درصد مردم از اروپای شرقی، ۴١ درصد از تبار فنلاندی و سیبریایی و ١٧ درصد از آسیای مرکزی هستند. ٩۴ درصد جمعیت دو کره نیز از مردم آسیای شرقی و ۵ درصد از مردم شرق آسیا تشکیل شده است.
*
آنچه بشر مدرن امروزی، در سراسر جهان، به‌عنوان میراث ژنتیکی با خود حمل می‌کند، به‌جامانده از ثمره‌ای زادوولد و مهاجرتی‌های است که صدها هزار سال پیش از آفریقا آغاز شد و هنوز پایان نیافته است. اگر به چهره‌های رنگین و گوناگون خود و دیگران - با شک و شبهه در اصل و نسب‌ها - خیره شوید، نمی‌توانید ابعاد و چرایی این تفاوت‌ها را به‌سادگی درک کنید. پروژه‌ی ژنوگرافیک، براساس آزمایش دی‌ان‌ای مردم بومی ٦۰ جمعیت مناطق جغرافیایی و قومی مختلف جهان، پاسخ این پرسش‌های شما را دریافته است. مارکرهای ژنتیکی (Genetic markers) که شما با خود حمل می‌کنید، بیشتر شبیه با دو جمعیت از این جمع است.
در این‌جا، ترکیبی از مناطق (آفریقای مرکزی و غربی، آفریقای جنوبی و شرق آفریقا) بازتاب یافته که در طی قرون متمادی در دوره‌ی تجارت برده، آفریقایی‌ها از آن - به اجبار - به‌عنوان برده به آمریکا آورده شده‌اند. هم‌چنین، مهاجران اروپایی از بریتانیای کبیر، ایرلند و جنوب اروپا، بخشی کوچک‌تر از جمعیت آمریکا را تشکیل می‌دهند.
این جمعیت، براساس نمونه‌های گردآوری‌شده از جمعیت بومی سیبری، در منطقه‌ی آلتای، که یک منطقه‌ی کوهستانی واقع در جنوب مرکزی سیبری در مرزهای امروزی مغولستان، چین، قزاقستان و روسیه است، زندگی می‌کنند. علاوه بر جمعیت سیبری و مغولی، در آسیای مرکزی، فنلاند، سیبری، و بخشی از آسیای شرفی، هم‌چنین گروهی کوچکی در آسیای صغیر و بخش‌های اروپای شرقی، در طول ده هزار سال گذشته، به‌صورت عشایر مهاجر از غرب به گسترش کشاورزی پرداختند.
این مرجع جمعیت، براساس نمونه‌های دی‌ان‌ای ایرانیان بومی است. برخی از جمعیت‌های باستانی مهاجر از آفریقا، ابتدا از طریق جنوب‌غرب آسیا، در مسیر اوراسیا گذر کردند و برخی دیگر، در شرق‌میانه و آسیای جنوب‌غربی ماندگار شدند، که در طول زمان، ژنتیک منحصر به‌فرد دریافتند. چنان‌که مشاهده می‌شود، در این مرجع جمعیت، ایرانیان سهم بیشتر را از تبار عرب و مردم جنوب آسیا دارند. گروه‌های مهاجر به آسیای صغیر و آسیای مرکزی از مناطق دوردست شمالی، مانند ترک‌ها و مغولان، بعدها وارد ایران شدند. هم‌چنین، جاده‌ی ابریشم، نقشی عمده در انتقال ژن آسیایی به جنوب و غرب بازی کرد.[۱]
