ایلانوت

از: دانشنامه‌ی آریانا

ایلانوت

فهرست مندرجات

• واژه‌شناسی
  
• پیشینه‌ی تاریخی
  
• ستن‌های آیینی
  
• يادداشت‌ها
  
• پيوست‌ها
  
• پی‌نوشت‌ها
  
• جُستارهای وابسته
  
• سرچشمه‌ها
  
• پيوند به بيرون
  
  

[...]

[...]

ایلانوت یا عید درختکاری یا نوروز درختان (به‌عبری: טו בשבט؛ به انگلیسی: Tu BiShvat که «Rosh HaShanah La'Ilanot» یا به‌عبری: «ראש השנה לאילנות» نیز نامیده می‌شود)، از ديرباز، نه تنها از زيبا‌ترين سنن يهوديان به‌شمار می‌رود، بلکه از نظر مذهبی نیز آيين مقدسی است كه در بين يهوديان از جايگاه ويژه‌ای برخوردار است. پانزدهم ماه عبری شواط برابر دوم بهمن‌ماه مصادف با جشن مذهبی ايلانوت است. اين روز در باورهای يهودیان، اول سال درختان محسوب می‌شود و این عید، جشن تقدیس و بزرگداشت درختان و گیاهان در دین آنان است، که با تناول میوه‌ها و محصولاتی چون زیتون، خرما، انگور (كشمش)، انار، انجیر، جو و به‌ویژه گندم و خواندن دعاهای مخصوص، خداوند بزرگ را سپاس می‌گویند.

▲	واژه‌شناسی

واژه‌ی «تو بی‌شواط» (בשבט)، برگرفته از تاریخ تعطیلی در تقویم عبری است که مصادف با روز پانزدهم شواط است. «توو» مخفف حروف عبری «تت» و «واو»، که با هم ارزش عددی ۹ و ٦ را می‌رسانند و حاصل جمع آن‌ها مساوی به ۱۵ می‌شود. «تووبی‌شوات» (ایلانوت)، نسبتاً یک نام‌گذاری جدیدتر است که صورت قدیمی آن «חמשה-עשר בשבט» (با تلفظ «همیشه آسار بی‌شوات») به معنای «پانزدهم شواط» است.

▲	پیشینه‌ی تاریخی

جشن ایلانوت

قرن‌ها پیش، هنگامی که یهودیان هنوز در سرزمین پدری خود زندگی می‌کردند و اشغالگران بابلی و رومی آن‌ها را به اسارت نبرده بودند، در روز پانزدهم ماه عبری شواط (تو بیشواط) که مصادف با عید درختکاری است به دشت و صحرا می‌رفتند و نهال‌های تازه را در زمین غرس می‌کردند.

در سرزمین اسرائیل، معمولاً از اواسط ماه شواط به بعد، باران‌های زمستانی رو به کاهش می‌رود و سبزه و گل، دشت‌ها را خرمی و زیبایی می‌بخشند. در اواخر این ماه است که گل‌های صحرایی می‌شکفند و مژده نزدیک‌شدن بهار را به همراه می‌آورند.

پس از آن‌که قوم یهود از موطن خویش تبعید گردید، هم‌چنان به برگزاری مراسم سال نو درختان ادامه داد. با آن‌که درختکاری در سرزمین بیگانه به‌تدریج منسوخ شد، اما قوم یهود این عید را هم‌چنان جشن می‌گرفتند.

▲	سنت‌های آیینی

يلانُوت جشن تقديس و بزرگداشت درختان و گياهان در دين يهود است. در شب و روز ايلانوت يهوديان ميوه‌ی درختان را با خواندن براخاها (دعاها)يی مخصوص می‌خورند و خدای بزرگ كه جهان هستی را با اين همه شگفتی و تنوع آفريده است سپاس می‌گويند. از ميوه‌هايی كه در اين شب و روز خورده می‌شود: زيتون، خرما، انگور (كشمش)، انار، انجير، جو و گندم دارای اهميت خاصی هستند و در رأس قرار دارند. ايلانوت جشن بيداری دوباره‌ی طبيعت است و انسان طبيعت را بيدار شده از خواب زمستانی می‌بيند و خود را آماده تلاش و كوشش برای بهره‌گيری از طبيعت و تعالی روح و روان خود می‌سازد. اگر درختان هر سال بار و برگ كهنه را بر زمين می‌ريزند و قبای با طراوت و شاد و شكفته بهار را بر تن می‌كنند، انسان‌ها نيز بنا بر نیاز خود هر سال بايد خود را آماده بهره‌گيری از طبيعت و بهره‌دهی به انسان‌های ديگر نمايند.

در دوران آبادی بت‌هميقداش (معبد سليمان) رسم بوده در روز ايلانوت برای كودكان نورسيده يك درخت می‌كاشتند و هنگام رسيدن به سن ازدواج شاخه‌های برگ آن درختان را می‌بريدند و آن را برای تزيين دادن خوپا (جايگاه عقد و ازدواج عروس و داماد) استفاده می‌كردند.

در تورات، کتاب لاویان فصل ۱۹ آیه ٢٣، کاشتن درختان به‌صورت یک فرمان تأکید شده است: «هنگامی‌که وارد سرزمین می‌شوید از هر نوع درخت‌های خوراکی غرس کنید».

هم‌چنين از دوران گذشته علمای يهود بر اين باورند، در چنين روزی (ايلانوت) كه يادآور جشن نوروز درختان و ميوه‌هاست، نيز تجديد حيات گياهان و نمودار جوانه‌زدن درختان به‌شمار می‌رود. از این‌رو، درختکاری را توصیه نموده‌اند تا جایی‌که ربان یوحانان بن زکای دانشمند و رهبر بزرگ یهودیان پس از خرابی معبد دوم در تلمود می‌گوید: «اگر درختی را به قصد کاشتن در دست داشتی و به تو بگویند که ماشیح (ناجی جهان) ظهور کرده است، ابتدا درخت را در زمین بنشان سپس به استقبال ماشیح برو».

[▲] يادداشت‌ها

[▲] پيوست‌ها

...

[▲] پی‌نوشت‌ها

...

[▲] جُستارهای وابسته

□
□
□

[▲] سرچشمه‌ها

□
□
□
□

[▲] پيوند به بیرون

□ [۱ ٢ ٣ ۴ ۵ ٦ ٧ ٨ ٩ ۱٠ ۱۱ ۱٢ ۱٣ ۱۴ ۱۵ ۱٦ ۱٧ ۱٨ ۱۹ ٢٠]

رده‌ها: │ ...