[ایران] [فارس]
[↑] فارس (دوم تواریخ ٣٦: ٢٠)
فارس (پاکیزه) (Persia) نام امپراتوری در زمان قدیم (۵٣۹ تا ۵٣۱ ق.م) و نام سرزمینی که در آسیای مرکزی یا خاورمیانه قرار داشته است. در سال ۱۹٣۵ این سرزمین ایران به‌معنی "سرزمین آریایی‌ها" خوانده شد. مادها و فارس‌ها دو نژاد آریایی بودند که در این منطقه سکونت داشتند. مادها در غرب دریاچۀ ارومیه و شمال غربی این منطقه سکونت داشته و پایتخت آنان "هکمتانه" یا "اکباتان" یا "همـدان" جـدید بوده اسـت. پادشـاه مادها (Cyanares) در سـقوط نینوا در سـال ٦۱٢ ق.م با نبوپولاسـار پادشـاه بابل همکاری کرد. به‌تدریج فارس‌ها به‌جنـوب مهاجـرت کرده و در أنشان (Anshan) قسـمتی از کشـور پارسـامش (Parsamash) اسـکان گزیدند. کـم‌کـم با وسـعت یافتن این منطـقه این کشـور به‌نام (Parsa) یا سرزمین فارس (Persian Land) شناخته شد.
کورش دوم یا کورش کبیر، مؤسس امپراتوری فارس بود و فارس را با ماد متحد ساخت. کورش در سال ۵٣۹ ق.م بابل را فتح نمود و حکم آزادی یهودیان را صادر کرد (دوم تواریخ ٣٦: ٢٠-٢٣، عزرا ۱: ٨). کورش در سال ۵٢۹ ق.م از جهان بدرود حیات گفت.
کمبوچیه دوم (۵٣٠-۵٢٢ ق.م)، پسر کورش بود که مصر را فتح کرد. در زمان او کار بازسازی هیکل متوقف گردید.
داریوش اول یا داریوش کبیر (۵٢٢-۴٨٦ ق.م): او فرمان ادامۀ بازسازی هیکل را صادر کرد (عزرا ٦: ۱-۱٣).
خشایارشاه (۴٨٦-۴٦۵ ق.م): استر ملکۀ او بود. او در سال هفتم سلطنت خشاریارشاه به این مقام دست یافت (۴٧٨ ق.م). بعد از بازگشت از جنگ یونانیان گفته می‌شود که ملکه فارس ارتمیس بوده ولی این پادشاه زنان متعدد داشته است.
ارتحشستای اول (۴٦۵-۴٢٣ ق.م): در زمان وی نحمیا به اورشلیم بازگشت کرد (نحمیا ٢: ۱). او که ناپسری استر بود نسبت به یهودیان مهربان و رئوف بود (عزرا ٧: ۱۱-٢٨؛ نحمیا ٢: ۱-۱٠).
بعد از وی به ترتیب داریوش دوم (۴٢٣-۴٠۴ ق.م)، ارتحشستای دوم (۴٠۴-٣۵۹ ق.م)، ارتحشستای سوم (٣۵۹-٣٣٨ ق.م)، آرسیس (٣٣٨-٣٣۵ ق.م) و داریوش سوم (٣٣۵-٣٣۱ ق.م) سلطنت کردند. امپراتوری فارس در سال ٣٣٠ ق.م به دست اسکندر منقرض گردید.[۱]
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين مقاله برای دانشنامهی آريانا توسط مهدیزاده کابلی براساس دائرةالمعارف کتب مقدس بازنویسی شده است.
[↑] پی‌نوشت‌ها
[۱]- دائرةالمعارف کتاب مقدس، ص ۸۱۳
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□ دائرةالمعارف کتاب مقدس، مترجمین: آلیس علیایی، مریم قبادی، کیانوش اخوین و ویراستار و مسئول گروه ترجمه بهرام محمدیان، تهران: سرخدار، ۱۳۸۱
[برگشت به بالا]
