نامهای عیسی مسیح در قرآن
فهرست مندرجات
- عیسی
- ابن مریم
- مسیح
- رسول‌الله
- کلمةالله
- قول‌الحق
- روحالله
- آیةالله
- رحمة منا
- غلام زکی
- من الصالحین
- بارّ لأمه
- لیس جبارا شقیا
- مثل آدم
- عبدالله
- نبی
- مصدق لما بین یدیه من‌التورة
- وجیه فی‌الدنیا و الآخرة
- من المقرین
- شهید
- علم الساعة
- سلام
- يادداشت‌ها
- پی‌نوشت‌ها
- جُستارهای وابسته
- سرچشمه‌ها
[عیسی مسیح] [کشف الآیات]
در کتاب مقدس برای عیسی مسیح حدود دویست و پنجاه نام و لقب آمده است و قرآن به بیش از بیست نام و لقب عیسی پسر مریم اشاره می‌کند.
[↑] عیسی
این اسم در قرآن ٢۵ بار تکرار شده است. برخی از دانشمندان معتقدند که از تلفظ سریانی کلمه آرامی مشتق شده است که دراصل دارای این معانی است: «خداوند نجات می‌دهد»[۱]؛ او از مصیبت‌ها، بیماری‌ها، پریشانی، غضب آینده، گناهان و حتی از مرگ می‌رهاند.
بر اساس عهد جدید، عیسی در طی حیات خود، به‌معنای کاملِ نام اصلی‌اش جامه عمل پوشانید. او چشمان کوران را بدون جراحی باز کرد، با کلام قدرتمند خویش، جذامی‌ها را شفا داد، با صدای خود به مردگان حیات بخشید، و دیوها را از وجود دیوزدگان بیرون راند.
آیات قرآن که به «عیسی» اشاره دارند عبارتند از: سورۀ بقره (٢): آیات ٨٧، ۱٣٦، ٢۵٣؛ سورۀ آل عمران (٣): آیات ۴۵، ۵٢، ۵۵، ۵۹، ٨۴؛ سورۀ نسأ (۴): آیات ۱۵٧، ۱٦٣، ۱٧۱؛ سورۀ مائده (۵): آیات ۴٦، ٧٨، ۱۱٠-۱۱٦؛ سورۀ انعام (٦): آیۀ ٨۵؛ سورۀ مریم (۱۹): آیۀ ٣۴؛ سورۀ احزاب (٣٣): آیۀ ٧؛ سورۀ شورا (۴٢): آیۀ ۱۳؛ سورۀ زخرف (۴٣): آیۀ ٦٣؛ سورۀ حدید (۵٧): آیۀ ٢٧؛ سورۀ صاف (٦۱): آیات ٦، ۱۴.
[↑] ابن مریم (پسر مریم)
این لقب مسیح ٢٣ بار در قرآن آمده است. از اینجا چنین استنباط می‌شود که هنگام تولد، نام پدرش شناخته شده نبود. در هر صورت، قرآن بارها تأکید می‌کند که مریم باکره، پاکیزه و دست مردی به او نرسیده بود. بنا به ادعای قرآن، پسر مریم از روح الله متولد شد: «ما از روح خود در او دمیدیم»[٢]. می‌توان گفت که پسر مریم از روح الله متولد شده و بنا براین، او «پسر روحانی» خدا می‌باشد.
آیاتی که به «پسر مریم» اشاره می‌کند از این قرارند: سورۀ بقره (٢): آیات ٨٧، ٢۵٣؛ سورۀ آل عمران (٣): آیۀ ۴۵؛ سورۀ نسأ (۴): آیات ۱۵٧، ۱٧۱؛ سورۀ مائده (۵): آیات ۱٧، ۴٦، ٧٢-٧٨، ۱۱٠-۱۱٦؛ سورۀ توبه (۹): آیۀ ٣۱؛ سورۀ مریم (۱۹): آیۀ ٣۴؛ سورۀ مؤمنون (٢٣): آیۀ ۵٠؛ سورۀ احزاب (٣٣): آیات ٧، ٦۱؛ سورۀ صاف (٦۱): ٦، ۱۴.
[↑] مسیح
این لقب یازده بار در قرآن آمده و معنایش این است: «کسی که با روح خدا مسح شده است». این مسح، به وی قدرت می‌بخشد که رسالت خود را بتواند با قدرت و حکمت انجام دهد. در عهد عتیق، در مورد مسیح وعده داده شده بود که او «پادشاه روحانی» خواهد بود که سلطنت روحانی را بنا می‌کند که در آن تخت وی تا به ابد استوار خواهد شد[٣].
اشاره‌های قرآن به مسیح از این قرارند: سورۀ آل عمران (٣): آیۀ ۴۵؛ سورۀ نسأ (۴): آیات ۱۵٧، ۱٧۱، ۱٧٢؛ سورۀ مائده (۵): آیات ۱٧، ٧٢، ٧۵؛ سورۀ توبه (۹): آیات ٣٠، ٣۱.
[↑] رسول‌الله (فرستاده خدا)
این لقب عیسی، پنج بار به‌وضوح در قرآن دیده می‌شود. همچنین نام او بارها در فهرست سایر رسولانِ خدا آمده است.
پیامبر مکاشفه خداوند را ابلاغ می‌کند، اما سفیر الله آن مکاشفه را دریافت نموده با قدرت و اقتدار به مرحله اجرا می‌گذارد. موسی نمونه برجسته‌ای از یک پیام‌آوربرای اقوام سامی بود، زیرا او رهبر روحانی و رهبر سیاسی قوم خودش بود.
عیسی، پیام خدا را با قوت و قدرت به همه ملل رسانید. او چنین دعا کرد: «این است حیات جاویدان، که تو را، تنها خدای حقیقی، و عیسی مسیح را که فرستادی بشناسند»[۴].
اشاره‌های قرآن به مسیح به‌عنوان رسول‌الله: سورۀ آل عمران (٣): آیۀ ۴۹؛ سورۀ نسأ (۴): آیات ۱۵٧، ۱٧۱؛ سورۀ مائده (۵): آیۀ ٧۵؛ سورۀ صاف (٦۱): آیۀ ٦ و همچنین سورۀ بقره (٢): آیات ٨٧، ٢۵٣؛ سورۀ حدید (۵٧): آیۀ ٢٧ و غیره.
[↑] کلمةالله (کلمه‌ای از سوی خدا)
این عنوان در قرآن دو بار به‌طور واضح دیده می‌شود، و دو بار هم به‌طور غیر مستقیم به‌کار رفته است. این عنوان تأیید می‌کند که مسیح از یک مرد به دنیا نیامد، بلکه از کلمۀ الله (کلمۀ خدای قادر مطلق) در وجودش جسم گرفت. پسر مریم یک انسان عادی نیست. او قدرت خلاقۀ کلمۀ الله را دارد. او همچنین قدرت الهی برای شفا دادن، اقتدار آمرزیدن، رحمت تسلی دادن، و توانایی تجدید حیات را دارد. تمام قدرت‌های کلمۀ الله در وجود او قرار دارد و فعالیت می‌کند. او نه تنها کلام الله را بیان فرمود، بلکه بر طبق آن نیز زیست کرد و بی‌گناه باقی ماند. محبت و قدوسیت خدای تعالی در زندگی‌اش آشکار گردید. قانون و حقیقت الله در ذات پسر مریم دیده شد. کسی که سخنانش را بشنود و بر طبق آن‌ها عمل کند، متبدل شده و مانند او می‌شود.
در انجیل یوحنا آمده: «در ازل، پیش از آن‌كه چیـزی پدید آیـد، «كلمه» وجود داشت و نزد خدا بود. او همواره زنده بوده، و خود او خداست. هر چه هست، بوسیله او آفریده شده و چیزی نیست كه آن را نیافریده باشد. زندگی جاوید در اوست و این زندگی به تمام مردم نور می‌بخشد. او همان نوری است كه در تاریكی می‌درخشد و تاریكی هرگز نمی‌تواند آن را خاموش كند.
خدا یحیای پیامبر را فرستاد تا این «نور» را به مردم معرفی كند و مردم به او ایمان آورند. یحیی آن نور نبود، او فقط شاهدی بود تا نور را به مردم معرفی كند. اما بعد، آن نور واقعی آمد تا به هر كس كه به این دنیا می‌آید، بتابد.
گر چه جهان را او آفریده بود، اما زمانی كه به این جهان آمد، كسی او را نشناخت. حتی در سرزمین خود و در میان قوم خود، یهودیان، كسی او را نپذیرفت. اما او به تمام كسانی كه به او ایمان آوردند، این حق را داد كه فرزندان خدا گردند؛ بلی، فقط كافی بود به او ایمان آورند تا نجات یابند. این اشخاص تولدی نو یافتند، نه همچون تولدهای معمولی كه نتیجه امیال و خواسته‌های آدمی است، بلكه این تولد را خدا به ایشان عطا فرمود.
«كلمه خدا» انسان شد و بر روی این زمین و در بین ما زندگی كرد. او لبریز از محبت و بخشش و راستی بود. ما بزرگی و شكوه او را به چشم خود دیدیم، بزرگی و شكوه فرزند بی‌نظیر پدر آسمانی ما، خدا»[۵].
اشاره‌های قرآن به «کلمةالله»: سوره آل عمران (٣): آیات ٣۹، ۴۵، ٦۴؛ سورۀ نسأ (۴): آیۀ ۱٧۱.
[↑] قول الحق (بیان حقیقت)
این عنوان منحصر به فرد پسر مریم در قرآن یک بار دیده می‌شود (سورۀ مریم (۱۹): آیۀ ٣۴). لقب «الحق» دراینجا به «خودِ الله» اشاره دارد، زیرا لقب«الحق» بارها در قرآن به عنوان یکی از صفات و نامهای الله ظاهر می‌شود. او تمام حقایق زندگی و حیات آینده را در دست خود دارد و منشأ راستی عالم است.
از آنجا که مسیح کلمةالله است که به‌شکل جسمانی به بشر داده شده است، او با کلمه‌ای که از دهان قادر مطلق صادر می‌شود مساوی است. اگر منشأ مسیح «الحق» باشد، پس او خود نیز «الحق» است، زیرا حقیقت فقط از «الحق» صادر می‌شود. هر که بر مسیح بنگرد می‌تواند کلمه خرامان الله و راستی او را به‌شکل جسمانی مشاهده کند.
[↑] روحالله (روح خدا)
برطبق نوشته قرآن، پسرمریم یک انسان راستین و روح حقیقی الله می‌باشد. او ازروح الله متولد شد و درتمام عمرش مقدس و بی‌گناه باقی ماند. او«روح خرامان» در شکل انسانی می‌باشد.
علاوه براین، روح‌القدس همواره در انجام معجزات شگفت‌انگیزش با او همکاری می‌کرد. پسر مریم در انجیل چنین اعلام فرمود: «روح خداوند بر من است، زیرا مرا مسح کرده تا فقیران را بشارت دهم و مرا فرستاده تا رهایی را به اسیران و بینایی را به نابینایان اعلام کنم، و ستمدیدگان را رهایی بخشم، و سال لطف خداوند را اعلام نمایم»[٦]. روح خدا، در مسیح و به واسطه او در هماهنگی کامل با اراده قادر مطلق عمل کرد.
آیاتی که در قرآن بر عیسی به‌عنوان «روحالله» اشاره دارند: سورۀ نسأ (۴): آیۀ ۱٧۱؛ سورۀ انبیأ (٢۱): آیۀ ۹۱؛ سورۀ تحریم (٦٦): آیۀ ۱٢.
[↑] آیةالله (نشانه معجرآسای خدا)
مکاشفه قرآن اقرار بر این دارد که مسیح برای بشر و عالمیان یک نشانه معجزآسا از طرف الله می‌باشد. این امتیاز به تولد بی‌نظیر، زندگی عاری از گناه و صعود پیروزمندانه‌اش به آسمان اشاره دارد. پسر مریم حتی آزارندگان خود را دوست می‌داشت، نسبت به فقرا رحیم بود و هر مریضی را که به نزدش می‌آمد شفا می‌بخشید. او رازهای الله را بیان می‌فرمود، با بیان حقیقت، ریاکاری مذهبی را برملا می‌ساخت و حتی قاتلان خود را نیز بخشید. الله او را نشانه‌ای برای فرشتگان و مردمان مقرر فرمود تا آنان دروجود پسر مریم بتوانند بازتابی از صورت مشیت الهی را مشاهده کنند. همچنان که مسیح زیست نمود هرانسانی باید زندگی کند تا اراده خدا را به‌جا آورد.
آیات قرآن که بر آیت‌الله بودن عیسی اشاره دارند: سورۀ مریم (۱۹): آیۀ ٢۱؛ سورۀ انبیأ (٢۱): آیۀ ۹۱؛ سورۀ مؤمنون (٢٣): آیۀ ۵٠.
[↑] رحمة منا (لطفی از ما)
در سورۀ مریم (۱۹): آیۀ ٢۱، الله عیسی را «لطفی از ما» می‌خواند. پسر مریم تجسمی از لطف و رحمت خدای رحمان و رحیم بود. دلسوزی‌اش برای نیازمندان، و رحم او در حق بیماران؛ مهربانی و محبتش نسبت به مادرش، و بخشایش او در مورد دشمنان، اینها همه صحت این لقب عالی را ثابت می‌کنند. مسیح دارای همان طبیعتی است که الله و روح او دارد. در این آیه خدای رحمان به‌عنوان «من» یعنی مفرد سخن نمی‌گوید. او از ضمیر اول شخص جمع «ما» استفاده می‌کند، زیرا او می‌گوید که مسیح لطفی از ما است. کلمه «ما» عبارت است از یگانگی که الله را با کلمه و روحش متحد می‌سازد، و شبیه آن اتحادِ تفکیک‌ناپذیری است که در رحمت و محبت و صبر پسر مریم هویدا گردیده است. رحمت وی به‌هر کسی که آن را دریافت کند، به‌طور رایگان عطا می‌شود.
[↑] غلام زکی (پسری پاک و منزه)
جبرییل فرشته بر طبق نوشته قرآن در سوره مریم (۱۹): آیۀ ۱۹ به مریم باکره گفت که او پسری پاک و منزه به‌دنیا خواهد آورد. کلمه «پاک» بر طبق تفسیر بعضی از مفسران قرآن یعنی او بدون صدمه دیدن از دست شیطان، متولد خواهد شد. او محفوظ، بی‌لکه، پاکدامن و مقدس خواهد ماند. روحالله پسر مریم را تقدیس کرد و او را از بدو تولدش از قدرت پُر ساخت.
[↑] من الصالحین (یکی از درستکاران)
قرآن دو بار گواهی می‌دهد که پسر مریم یکی از درستکاران است (سورۀ آل عمران (٣): آیۀ ۴٦؛ سورۀ انعام (٦): آیۀ ٨۵). او خدا را با تمام دل و جان و نیرو دوست می‌داشت و همه مردم را محبت کرد. در ذات او هیچ‌گونه دروغگویی، حیله‌گری، فریب و گول‌زدن وجود نداشت. از وجودش هیچ‌گونه تکبر، نفرت، یا کینه صادر نمی‌شد، زیرا «خدا محبت است و کسی که در محبت ساکن است، در خدا ساکن است و خدا در او» (رساله اول یوحنا ۴: ۱٦). دلسوزی مسیح برای گناهکاران و کسانی که گمراه بودند دلیل اصلی بود که او را وادار کرد تا گناه جهان را بر دوش گیرد. خدا در ذات مسیح بود و دنیا را توسط کفاره جایگزین کننده‌اش که برای ما مهیا ساخت، با خود آشتی می‌‌داد (یوحنا ۱: ٢۹، ٣: ۱٦؛ رومیان ۵: ۱٠ وغیره). در طریق زندگیِ مسیح تعمق‌کنید تا برای آینده خود سرمشقی بیابید و در قلبتان صلحِ با خدا را پیدا کنید.
[↑] بارّ لأمه (نیکوکار نسبت به مادرش)
بر طبق قرآن، مریم مادر عیسی، مورد تحقیر قرار گرفت و او را تهدید به سنگسارشدن نمودند، زیرا قبل از ازدواج بچه‌دار شده بود. اما پسرش، الله و جبرییل همه با هم او را تبرئه کرده، ثابت کردند که او بی‌گناه است و تولد پسرش از روحِ الله بود (سورۀ مریم (۱۹): آیات ٢٦-٢۹، و ٣٢).
مسیح نسبت به مادرش فروتن و مهربان باقی ماند. چنان‌که حتی بعد از مرگ خود نیز عیسی به‌فکر مادرش بود و از یوحنا، جوانترین شاگردش، تقاضا کرد که مادرش را بپذیرد و همان‌گونه که فرزندِ نخست‌زاده از مادر خویش مراقبت می‌کند، یوحنا نیز از مریم نگهداری نماید (یوحنا ۱۹: ٢۵-٢٧).
مریم در بالاخانه‌ای که در اورشلیم قرار داشت دعا می‌کرد، جایی که شاگردان منتظر وعده پدر آسمانی بودند. مریم و همه رسولان بر طبق فرمایش پسر مریم، از روح‌القدس پُر شدند، به‌همان‌گونه که پسر مریم اعلام داشته بود که یاری‌دهنده الهی را خواهد فرستاد (اعمال رسولان ۱: ۱۴، ٢: ۱-۴؛ یوحنا ۱۴: ۱٦). مسیح بعد از مرگش که برای دیگران متحمل گردید، مادر و پیروان خویش را بی‌یار و یاور رها نکرد. او همه گناهکاران را با فرستادن روح قدوس خویش دلداری نمود.
[↑] لیس جبارا شقیا (او زورگوی بد رفتار نبود)
با ذکر این عنوان بی‌نظیر، قرآن ثابت می‌کند که عیسی قلباً مردی افتاده و متواضع بود (سوره مریم (۱۹): آیۀ ٣٢؛ متی ۱۱: ٢۹).
پسر مریم به‌دنبال جاه و مقام در مصاحبتِ پادشاهان و شاهزادگان نبود، بلکه نزد فقرا می‌رفت و در جستجوی نیازمندان بود. او در یورش‌ها و جنگ‌های خونین شرکت نکرد، و خواسته‌های خود را به زور تحمیل نمی‌کرد، بلکه اذعان می‌نمود که «خوراک مـن این است که اراده فرستنده خود را به‌جا آورم و کار او را به کمال رسانم» (یوحنا ۴: ٣۴).
پسر مریم شخصی ضعیف و ترسو نبود. او دارای قدرت روحانی نامحدود بود. او دیوها را از تنِ دیوزدگان بیرون می‌راند، توفانِ دریا را محض سخنی آرام کرد و پنج هزار شخص گرسنه را فقط با پنج نان و دو ماهی سیر کرد (یوحنا ٦: ۱-۱٣). پسر انسان از قدرت خویش برای نفع شخصی و کسب شهرت استفاده نکرد. او قدرت خود را برای کمک به‌دیگران و شفای عده بسیاری به‌کار برد. او هیچ کس را رد نمی‌کند، بلکه هر که را که مشتاق نجات باشد رستگار می‌سازد (یوحنا ٣: ۱٧-۱۹).
[↑] مثل آدم (مانند آدم)
هم کتابمقدس و هم قرآن گواهی می‌دهند که مسیح یک انسان واقعی از نسل آدم بود. او از همه لحاظ مانند هر انسانی گردید، ولی بدون گناه زیست (فیلپیان ٢: ٧-٨؛ عبرانیان ٢: ۱٧).
در عین حال، بین آدم و مسیح تفاوت بسیاری را مشاهده می‌کنیم:
- آدم از خاک سرشته شد، اما مسیح از روحِ خدا به‌دنیا آمد.
- آدم مغرور بود و می‌خواست مثل خدا بشود، اما مسیح خود را فروتن ساخته، انکارِ نفس نمود و با اطاعت از پدر روحانی و آسمانی‌اش زندگی کرد.
- آدم مرتکب گناه شد و مُرد و استخوان‌هایش پوسید - او هم اکنون مُرده است، اما مسیح گناه نکرد، او به‌جای ما مُرد و پیروزمندانه قیام نمود و بر قدرت مرگ غلبه یافت - او اکنون زنده است.
- آدم از فردوس اخراج شد، دیگر حق نداشت به آنجا بازگردد و به زمین نزول کرد؛ ولی مسیح به‌سوی الله؛ یعنی پدر روحانی‌اش صعود نمود، و به‌جایی که قبلاً بود بازگشت و اکنون تا ابد با او به‌سر می‌بَرَد.
مسیح مانند آدم بود، ولی در عین حال، با وی قابل مقایسه نبود.
آیات قرآن که نشان می‌دهند مسیح مانند آدم بود: سورۀ آل عمران (٣): آیۀ ۵۹؛ سورۀ زخرف (۴٣): آیۀ ۵۹.
[↑] عبدالله (پرستشگر خدا)
[↑] نبی (پیشگو یا پیامبر)
[↑] مصدق لما بین یدیه من‌التورة (تصدیق کننده حقانیت تورات)
[↑] وجیه فی‌الدنیا و الآخرة (آبرومند در دنیا و آخرت)
[↑] من المقرین (از نزدیکان خدا)
[↑] شهید (شاهد امین)
[↑] علم الساعة (دانشِ آخر زمان)
[↑] سلام (صلح و سلامتی)
[٧]
[٨]
[۹]
[۱٠]
[۱۱]
[۱٢]
[۱٣]
[۱۴]
[۱۵]
[۱٦]
[۱٧]
[۱٨]
[۱۹]
[٢٠]
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين مقاله برای دانشنامهی آريانا توسط محمد محمدی و الهام محمدی برشتۀ تحرير درآمده است.
[↑] پی‌نوشت‌ها
[۱]- متی، باب ۱، آیۀ ٢۱: «او پسری خواهد زاييد، و تو نام او را عيسی (يعنی نجات‌دهنده) خواهی نهاد، چون او قوم خود را از گناهانشان خواهد رهانيد.»
[٢]- رجوع شود به: سورۀ انبیأ (٢۱): آیۀ ۹۱ و سورۀ تحریم (٦٦): آیۀ ۱٢
[٣]- دوم سموییل، باب ٧، آیات ۱۱-۱۴ (وعدۀ خداوند به داود): «برای قوم خود سرزمينی انتخاب کردم تا در آن سر و سامان بگيرند. اين وطن آن‌ها خواهد بود و قوم‌های بت‌پرست، ديگر مثل سابق که قوم من تازه وارد اين سرزمين شده بودند، بر آن‌ها ظلم نخواهد کرد. تو را از شر تمام دشمنانت حفظ خواهم کرد. اين منم که خانۀ تو را می‌سازم. وقتی تو بميری و به اجدادت ملحق شوی، من يکی از پسرانت را وارث تاج و تخت تو می‌سازم و حکومت او را تثبيت می‌کنم. او همان کسی است که خانه‌ای برای من خواهد ساخت و من سلطنت او را تا به ابد پايدار خواهم کرد. من پدر او و او پسر من خواهد بود، اما اگر مرتکب گناه شود، او را سخت مجازات خواهم کرد.»
[۴]- یوحنا، باب ۱٧، آیۀ ٣: «و زندگی جاويد از اين راه به‌دست می‌آيد كه تو را كه خدای واقعی و بی‌نظير هستی و عيسی مسيح را كه به اين جهان فرستاده‌ای، بشناسند.»
[۵]- یوحنا، باب ۱، آیات ۱-۱۴
[٦]- لوقا، باب ۴: آیات ۱٨-۱۹
[٧]-
[٨]-
[۹]-
[۱٠]-
[۱۱]-
[۱٢]-
[۱٣]-
[۱۴]-
[۱۵]-
[۱٦]-
[۱٧]-
[۱٨]-
[۱۹]-
[٢٠]-
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□
