خودارضایی

از: دانشنامه‌ی آریانا

خودارضایی

فهرست مندرجات ◉ واژه‌شناسی ◉ پیشینه‌ی تاریخی ◉ خودارضایی از دیدگاه ادیان ◉ خودارضایی از نظر علمی ◉ روش‌های خودارضایی ◉ يادداشت‌ها ◉ پيوست‌ها ◉ پی‌نوشت‌ها ◉ جُستارهای وابسته ◉ سرچشمه‌ها ◉ پيوند به بيرون

سکسولوژی

رفتار جنسی

خودارضایی یا جَلْق‌زدن (به انگلیسی: )، که در فرهنگ اصطلاحات دینی با واژه‌ی عربی «اِستِمنأ» برای مردان و «استِشهأ» برای زنان یاد می‌شود، از روش‌های ارضای میل جنسی است، که بیشتر توام با خیال‌بافی است و آمیزش جنسی را همانندسازی می‌کنند. این عمل، با انگیزش و تحریک اندام جنسی شخص از سوی خودش و یا با آلات مصنوعی و ابزارهای ماشینی انجام می‌گیرد و معمولاً انجام آن تا رسیدن به اوج لذت جنسی ادامه پیدا می‌کند که در مردان همراه با بیرون پاشیدن منی و در زنان به‌صورت اسپاسم (سفتی عضلانی) همراه با لذت شدید در ناحیهٔ مهبل می‌باشد.

از نظر پزشکی هیچ زیانی در خودارضایی مشاهده نشده است و اگر می‌تواند فشار جنسی را کاهش دهد ممکن است به نفع فرد هم باشد. تحقیقات زیادی به این نتیجه رسیده‌اند که خودارضایی به‌خصوص در زنان به شناخت بهتر جسم و ویژگی‌ها و تمایلات جنسی فرد کمک می‌کند که بر کیفیت رابطه جنسی تاثیر می‌گذارد.

از لحاظ علم پزشکی، خودارضایی به‌عنوان روشی سالم، طبیعی و ایمن در نظر گرفته می‌شود که بسیاری از خطرات روابط جنسی دوطرفه و بیماری‌های مقاربتی را دربر ندارد.

▲	واژه‌شناسی

خودارضایی از نظر متون مذهبی «استمنأ» برای مردان یا «استِشهأ» برای زنان خوانده می‌شود. «اِستِمنأ» واژه‌ی عربی، از باب استفعال، به‌معنای «طلب خروج منی کردن بدون مقاربت جنسی» یا همان «جَلْق‌زدن» مردان - به اصطلاح عوام - است، که در واقع، «خارج ساختن منی از آلت تناسلی خود، بدون مقاربت جنسی و با مالش دست است که این عمل در شرع اسلام حرام به‌شمار می‌آید». «استِشهأ» نیز واژه‌ی عربی، از باب استفعال، به‌معنای طلب شهوت یا خودارضاعی زنان است و حکم دینی آن همان گناه کبیره است و تفاوتی با استمنأ در جنس مذکر ندارد.

واژه‌ی انگلیسی «مستوربشن» () که در زبان فارسی به‌شکل «ماستور باسیون»، به‌کار می‌ود، به‌معنای خودارضایی یا اونانیسـم (Onanism) در قرن هیجدهم میلادی با اقتباس از واژه‌ی لاتینی «Masturbari» پدید آمد که منشأ واژه‌ی لاتین آن نامشخص است. اما به‌صورت تأیید ناشده، این واژه را یکی از مشتقات واژه‌ی «Mazdo» (آلت تناسلی مرد) که برگرفته از واژه‌ی یونانی (μέζεα) «Mézea» به‌معنای «اندام تناسلی» یا به تعبیر دیگر «بی‌عفت‌کردن با دست»، دانسته‌اند.

▲	پیشینه‌ی تاریخی

به‌طور مشخص، اطلاعات درستی در دست نيست كه اولين‌بار چه كسانی، در چه زمانی و در کجا خودارضایی را باب كرده‌اند؛ اما از قراین شاید بتوان گفت که خودارضایی، قدمتی بیش از تاریخ پیدایش انسان دارد. خودارضایی «بونوبو» (با نام علمی Pan paniscus)، گونه‌ای از شامپانزه، که دارای ۹٨،۴ درصد دی‌ان‌ای مشترک با انسان است، به احتمال خودارضایی انسان‌های اولیه قوت می‌بخشد. به‌نظر می‌رسد که بیشتر انسان‌های اولیه تمایلات جنسی خود را به‌وفور نعمات در طبیعت ربط داده باشند.

بونوبو در حال خودارضایی

با این حال، تصاویری از خودارضایی در سنگ‌نگاره‌های پیش از تاریخ سراسر جهان نیز مشاهده می‌شوند. یک پیکره‌ی سفالین مربوط به هزاره‌ی چهارم قبل از میلاد در جزیره‌ی مالت زنی را در حال خودارضایی به تصویر کشیده است. به‌رغم این، در دنیای باستان به تصویر کشیدن خودارضایی مردانه به مراتب شایع‌تر است.

اسناد کهن نشان می‌دهد که سومریان نگرش ملایمی نسبت به سکس داشتند و خودارضایی چه به‌صورت انفرادی و چه همراه با یک شریک، رفتار جنسی متداول برای افزایش توانایی بوده است.

خودارضایی مردانه در مصر باستان حتی به‌شکل مهم‌تری ظاهر می‌شود. مصریان باستان عقیده داشتند که خدا آتوم جهان هستی را به‌وسیله‌ی خودارضایی و رسیدن به انزال خلق کرده است، و جزر و مد و جریان رود نیل به نوسانات انزال او نسبت داده می‌شد. فراعنه‌ی مصر در پاسخ به این عمل، ملزم بودند که به‌صورت تشریفاتی در رود نیل خودارضایی کنند.

یونانیان باستان نگرش میانه‌روتری از مصریان نسبت به خودارضایی داشتند. آن‌ها این عمل را سوپاپ اطمینانی در برابر محرومیت جنسی تلقی می‌کردند.

کاما سوترا (Kama Sutra)، کتاب مصور کهن هندی به زبان سانسکریت، که بین سده چهارم تا ششم میلادی نگارش گردیده و به‌طور مفصل به اصول عشق‌بازی و آمیزش جنسی می‌پردازد، خودارضایی نیز در آن توصیف شده‌ و بهترین روش آن را با جزئیات شرح می‌دهد.

تصویری از خودارضایی در کتاب کاما سوترا

از سوی دیگر، محکوم‌کردن خودارضایی نیز قدمتی به اندازه بارورپرستی بشر دارد و احتمالاً ریشه‌ی آن در این است که انسان اولیه امنیت بیشتر خود را در زندگی به‌صورت گروهی و قبیله‌ای می‌دید. هر چه قبیله‌ای بزرگ‌تر می‌بود، شانس بیشتری برای تصاحب قلمرو جدید و گسترش پایه‌های قدرت خود می‌داشت. از لحاظ تئوری دلیل آن‌که هر گونه عمل جنسی که منجر به افزایش جمعیت نمی‌شود (مثل سکس دهانی، سکس معقدی، همجنس‌گرایی و خودارضایی) از دید عموم غلط و غیراخلاقی شمرده می‌شده، همین موضوع است. در حالی‌که این تئوری در جهان پُر جمعیت امروز منطقی به‌نظر نمی‌رسد، ولی این ساختار عقیدتی کماکان طرز فکر بسیاری از مردم را تحت عنوان «ارزش‌های اخلاقی» تشکیل می‌دهد[].

بنابراین، خودارضایی، از گذشته‌های دور در دین یهود، امر مطرود بوده که بیان‌گر قدمت تحریم این عمل می‌باشد[]. هم‌چنین، به تقلید از احکام دین یهود، این عمل، در مسیحیت و نیز اسلام - به‌شکل افراطی‌تر - حرام و جزئی از گناهان کبیره محسوب می‌شود.

خودارضایی نه‌تنها در مشرق زمیـن، بلکه در غـرب نیز یک تابو به‌شـمار می‌رود[]. با آن‌که این عمل تا اواخر قرن هفدهم توسط دایه‌ها برای خواباندان پسربچه‌ها به‌کار گرفته می‌شد، ولی این بردباری نسبت به خودارضایی به‌زودی تغییر کرد. با این وصف، اولین‌بار در سده‌های ۱٧ و ۱٨ میلادی، در اروپا بود که این تصور اشتباه که خودارضایی موجب اختلال‌های فیزیکی و روانی می‌شود به‌وجود آمد.

در سال ١٧٦٠ میلادی، ساموئل آگوست تیسوت (Samuel-Auguste Tissot)، فیزیکدان برجسته‌ی سوئدی رساله‌ی جامع پزشکی خودش را، تحت عنوان «L'onanisme» (جلق)، با ادعای تأثیرات سوی خودارضایی منتشر کرد. او از بین بیمارانش، مردان جوانی را که خودارضایی می‌کردند، مورد مطالعه قرار داد و استدلال کرد که منی، اسانس و محرکی است که اگر مقدار زیادی از آن از دست برود، منجر به کاهش محسوس توان عقل و حافظه، تاری دید، اختلالات عصبی، انواع روماتیسم، ضعف اندام تناسلی، وجود خون در ادرار، اختلال در اشتها، سردرد و بسیاری از اختلالات دیگر می‌شود.

گرچه امروزه ایده‌های تیسوت در بهترین حالت ظن و گمان تلقی می‌شود، رساله‌ی او در زمانی که فیزیولوژی تجربی عملاً وجود نداشت، به‌‌عنوان اثری علمی پژوهشی ارائه شد. استدلالات تیسوت حتی توسط مشاهیری چون کانت و ولتر نیز تصدیق شد و بازتاب یافت.

کانت نوشت: «هیچ‌چیز به اندازه‌ی خودارضایی ذهن و مغز را مریض نمی‌کند و این کار مغایر با طبیعت آدمی‌ست...» از این‌رو، برخی از دانشمندان، پزشکان برجسته، فلاسفه و رهبران مذهبی باور داشتند که خودارضایی باعث جنون، کوری، مشکلات جدی برای سلامتی مانند عقب‌ماندگی ذهنی، مشکلات شنوایی و صرع می‌شود. در حقیقت خودارضایی را عامل بروز بالغ بر ٦٠ درصد بیماری‌های روانی و جسمی می‌دانستند.

در دوران ملکه ویکتوریا (قرن ١٨ میلادی)، در بریتانیا توصیه می‌کردند که شلوار پسرها را توری بدوزید که نتوانند از طریق جیب شلوار اندام‌ تناسلی‌شان را لمس کنند. دانش‌آموزان باید پشت نیمکت‌های مخصوصی می‌نشستند که از تلاقی پاهای‌شان با هم جلوگیری می‌کرد و اسب‌سواری و دوچرخه‌سواری برای دختران ممنوع بود چون می‌پنداشتند احساسی که این نوع فعالیت‌ها تولید می‌کند شبیه خودارضایی است.

درمان‌های زیادی اختراع می‌شد همچون داشتن رژیم غذایی بدون گوشت. این روش توسط دکتر جان هاروی کلوگ (Dr. John Harvey Kellogg) و سیلوستر گراهام (Sylvester Graham) ترویج شد. ختنه‌ی نوزادان به‌طور گسترده در ایالات متحده و تا حدی در پادشاهی متحد به‌کار برده شد زیرا عقیده بر آن بود که این کار تأثیر پیشگیرانه‌ای در برابر خودارضایی دارد. در دهه‌های بعد، اقدامات شدیدتری با تکنیک‌های روان‌شناسی جایگزین روش‌های موجود شد، از قبیل هشدارهای در مورد این‌که خودارضایی به کوری، دست‌های پُرمو و قد کوتاه می‌انجامد.

نگرش‌های پزشکی نسبت به خوارضایی با آغاز قرن بیستم شروع به تغییرات نمود. هافلوک الیس (Havelock Ellis) (فیزیکدان و روانشناس) در اثر خود تحت عنوان «مطالعات در روان‌شناسی جنسی») فرضیات تیسوت را زیر سئوال برد. ویلهلم رایش (Wilhelm Reich) روان‌کاو اتریشی تلاش کرد تا شکل‌های سالم و ناسالم خودارضایی را از هم متمایز کند. سکسولوژیست آلفرد کینزی (Alfred Kinsey) در آثار خود در طول دهه‌های ١٩۴٠ و ١٩۵٠ نشان داد که خودارضایی یک رفتار غریزی برای مردان و زنان است.

با این وجود، خودارضایی تا اواخر دهه‌ی شصت قرن بيستم ميلادی از جمله اعمال مضر و مترود در جامعه پزشكی شناخته می‌شد، اما، با توجه به توسعه و گسترش علوم مختلف از جمله پزشكی، روان‌شناسی و ... اين تصور كه خودارضایی دارای مضرات بسياری است، كم كم رنگ باخت و جای خود را به‌يك واقع‌گرايی داد كه بر مبنای مستندات علمی ايجاد شد و بر اساس آن خودارضایی جزئی از واکنش‌ها (رفلكس‌ها)ی طبيعی بدن شناخته شد و مضراتی كه برای آن برشمرده می‌شد، با آزمايش‌ها و تحقيقات بيشتر علمی رد شدند و توجيه علمی نيافتند[].

بدین‌ترتیب، در نیمه‌ی دوم قرن بیستم بود که افرادی از جوامع پزشکی در صحت این‌که خودارضایی باعث بروز بیماری‌هایی گوناگون می‌شود، شک کردند[]. اما هنوزهم پیشداوری‌های غیرعلمی در مورد خودارضایی کاملاً از بین نرفته است. چنان‌که در سال ١٩٩۴، وقتی که دکتر جوکلین الدرز (Joycelyn Elders) جراح عمومی ایالات متحده آمریکا یادآور شد که در کنار برنامه‌ریزی درسی مدارس باید ذکر شود که خودارضایی امن و سالم است، مجبور به استعفا شد.

▲	خودارضایی از دیدگاه ادیان

یکی از خدایان یونان باستان در حال خودارضایی، اثری مربوط به قرن ششم پیش از میلاد

تائوئیسم (Taoism)، روش فکری منسوب به لائوتسه، یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان چینی بعد از کنفوسیوس، یك آیین کهن چینی است كه نوید بخش زندگی طولانی است. در این آیین مردان از خودارضایی منع شده‌ند. زیرا با اعتقاد به منابع انرژی در شكم تحتانی، استمنا بدن را از انرژی تخلیه و مانع ادامه‌ی حیات هارمونیك كه به آن نوید داده شده، می‌شود. هم‌چنین اعتقاد بر این است كه خودارضایی زنان باعث كاهش طول عمر و امراض لاعلاج در آنان می‌شود.

در حالی‌که کتاب مقدس آشکارا و با تأکید زیاد در مورد رفتارهای مانند زنا، نگاه شهوت، تعدد زوجین، همجنس‌بازی، رابطه جنسی با حیوانان، به عنوان فساد اخلاقی و انحرافات جنسی صحبت کرده است، اما خودارضایی در هیچ‌جایی با این موضوعات مرتبط نشده و در رابطه با آن، چه به‌صورت مستقیم و چه به شکل غیر مستقیم سخن نگفته است. از جهت این‌که کتاب مقدس در مورد خودارضایی سکوت کرده است، نمی‌توان با صراحت آن‌را گناه نامید.

از این‌رو، خود ارضايی در يهوديت، نه‌تنها به‌طور كامل منع نمی‌شود، بلکه گاهی عملی توأم با سلامتی و نشاط‌‌آوری تلقی می‌گردد؛ با این حال، در برخی شاخه‌های آن خود رضايی جنس مذكر ممنوع است. بنابراین، این تصور که خودارضایی گناه است نه در کلام خدا بلکه ریشه در تفکرات شریعتگرایانه و احکام تنگ‌نظرانه‌ی یهود دارد. ولی شریعتگرایان همواره احکام ابداعی خود را منتصب به کلام خدا می‌دانند. به‌عنوان نمونه، گناه‌شمردن خودارضایی در شریعت یهود، براساس داستان زندگی اونان (پیدایش ٣٨: ٨-۱٠) می‌باشد. در آن‌جا آمده: «وقتی عبر برادر ارشد اونان مرد، اونان طبق سفارش پدرش یهودا، تامار، زن برادر خود را به زنی گرفت تا به‌رسم یهود، نسل برادرش از بین نرود. اما اونان چون نمی‌خواست فرزندش از آن ِ کس دیگری باشد، هر وقت با تامار نزدیکی می‌کرد، جلوگیری نموده، نمی‌گذاشت تامار بچه‌ای داشته باشد که از آن ِ برادر مرده‌اش شود. این‌کار اونان در نظر خداوند ناپسند آمد و خدا او را نیز کشت.»

بسیاری مسيحيان، نیز از آن‌جا که کتاب مقدس هرگز‌ به‌طور خاص به خودارضايی اشاره نكرده است، پاسخی برای اين مسئله ندارند. از این‌رو، مخالفان حودارضایی در مسیحیت، برای تحریم آن به مسایلی چون حفظ تقدس، پرهيزكاری و اجتناب از شهوات جسمانی می‌پردازند.

تاکنون نظریه‌های زیادی در کلیسا ارائه شده است که بیشتر آن‌ها خودارضایی را به‌عنوان خودآزادی و اونانیسم (Onanism) تقبیح کرده‌اند، حال آن‌که خودارضایی در روش صحیح آن نه تنها خودآزاری نیست بلکه خودنوازی است و ارتباطی با اونانیسم ندارد. زیرا که در داستان اونان مشخص نیست که گناه او خودارضایی بوده است یا چیز دیگری. احتمال به یقین این است که عمل او متوقف کردن دخول قبل از اورگاسم بوده است. به‌هر حال، سرپیچی او از خواست خدا، بعدها (سفر تثنیه ٢۵: ۵-٦) به‌عنوان بخشی از شریعت موسی درآمد.

از دیدگاه مسیحیان، رابطه‌ی جنسی در طرح الهی، مؤید بالاترین و والاترین ابراز عشق قلبی انسان به همنوع خویش است. مرد و زنی كه یكدیگر را عمیقاً دوست دارند، همه چیز خود را همچو هدیه‌ای به یكدیگر می‌دهند. بنابراین تنها در مقوله‌ی ازدواج است كه رابطه‌ی جنسی معنای خاص و عمیق خود را می‌یابد، زیرا مرد و زن به یكدیگر در رابطه‌ای مبتنی بر عهد و مسئولیت پیوند خورده‌اند. رابطه‌ی جنسی كه خارج از تعهد دو طرفه صورت بگیرد، در مسیر متضاد با اراده‌ی الهی قرار خواهد گرفت (عبرانیان ۴: ۱٣).

اما همواره یكی از دشوارترین و در عین حال مهم‌ترین چالش‌هایی كه در این مورد مسیحیان با آن روبه‌رو بوده‌اند، این پرسش است: «بهتر نیست خودارضایی كنیم تا آن‌كه مرتكب رابطه‌ی جنسی شویم؟» مسيحيان می‌گويند: اگر کسی درصدد پاسخی ساده و راحت باشد، در انتخاب بين دو بدی، خودارضايی منطقی‌تر به نظر می‌رسد، اما ارتكاب به خودارضايی، خود پاسخی قاطع به نياز جنسی انسان نيست... از آن‌جا که به اجرا در آوردن فرامين الهی تنها به مدد روح‌القدس (روح خدا) امكان‌پذير است. از نباید ياد برد كه عيسی مسيح نيز با قدرت روح خدا موفق شد تا بر وسوسه‌های شیطان غلبه كند. بايد اذعان داشت كه خداوند هرگز شخص را وسوسه نمی‌كند. خداوند ياور ما در غلبه بر وسوسه‌ها است. عيسی مسيح گفت تا آن‌جا كه می‌توانيد با وسوسه‌ها مقابله كنيد: «و اگر دست راستت باعث می‌شود گناه کنی، آن را ببر و دور بینداز. بهتر است یک دست داشته باشی، تا این‌که با دو دست به جهنم بروی» (انجيل متی ۵: ٣٠).

این در حالی است که كاتولیك‌ها در پاره‌ای موارد، همانند خودارضایی برای شناخت بدن و احساسات جنسی، آن را مجاز می‌شمارند. به عقیده‌ی پروتستان‌ها، خودارضایی یك سیر طبیعی از سیكل جنسی افراد است و این امر مانع از روابط جنسی غیرمجاز مانند همجنس‌بازی می‌شود.

در اسلام، اهل سنت نظرات متفاوتی را در مورد خودارضایی دارند. برخی، مانند علمای مالکی و شافعی، آن را در تمام اشكال و موارد حرام می‌دانند، پاره‌ای همچون تابعین، آن را کاملاً می‌شمارند، عده‌ای دیگر، مانند حنفی و حنبلی، در مواردی آن را مجاز می‌شمارند که که شخص مجرد باشد و در صورت انجام ترک خودارضایی، احتمال ارتکاب زنا داشته باشد[] و سرانجام، گروهی نیز آن را مكروه می‌دانند.

اگر استمنا به‌دست شریک جنسی فرد انجام شود گناه به‌حساب نمی‌آید

از دیدگاه شیعیان، استمنا حرام است و اكثر فقها آن را گناه كبیره به‌شمار می‌آورند. هم‌چنین اگر مسلمان روزه‌دار استمنا كند، روزه‌اش باطل و كفاره‌ی جمع بر او واجب می‌شود. پس از استمنا غسل بر مسلمان واجب می‌شود (غسل جنابت) و در صورت عدم انجام غسل، عبادت او پذیرفته نمی‌شود[]. برخی فقها مانند آیت‌الله لنكرانی، خودارضایی را در صورتی كه برای آزمایش پیش از ازدواج نیاز به اسپرم وجود داشته باشد و از راه دیگری نتوان اسپرم‌گیری كرد، بلامانع می‌دانند[] و یا مانند سید محمدحسین فضل‌الله، فقیه لبنانی معتقد هستند که خودارضایى زنان نمی‌تواند مصداق کاری باشد که در روایات منع شده و در نتیجه منع شرعى ندارد.[]

در مجموع، در قرآن آیه‌ی وجود ندارد که به‌صراحت به استمنأ یا استِشهأ اشاره کرده و آن را حرام و جزئی از گناهان کبیره دانسته باشد. با این وجود شریعت‌گرایان مسلمان، برای تحریم خودارضایی، حکم این مسئله را از آیه‌ی «کسانى که غیر از این طریق (آمیزش جنسى با همسران و کنیزان‌شان[مؤمنون، آیه‌ی ٦]) را طلب کنند، تجاوزگرند!»[مؤمنون، آیه‌ی ٧] و از روایات متعددی که در این زمینه وجود دارد، استنباط کرده‌اند.

از امام جعفر صادق، امام ششم شیعیان دوازده امامی، روایت شده: «سه دسته‌اند که خداوند با ایشان سخن نمی‌گوید و به نظر رحمت به ایشان نمی‌نگرد و پاکشان نفرموده و برایشان عذاب دردناکی است: کسی که موی سفیدش را بکند (تا نمایش دهد که جوان است)، و کسی که به‌وسیله عضو خودش شهوتش را خارج کند، و کسی که با او لواط کرده شود.»[] هم چنین از او نقل شده است: «گناه بزرگی است که خداوند متعال در کتابش (قرآن) از آن نهی کرده است و کسی که چنین کاری را انجام دهد مثل این است که با خود ازدواج کرده باشد و اگر من بدانم که کسی این کار را انجام داده است با او غذا نمی‌خورم»[] با این وجود، بنا بر فتوای بیشتر مراجع شیعه، اگر استمنا به‌دست همسر شخص انجام شود گناه به‌حساب نمی‌آید.[]

▲	خودارضایی از نظر علمی

خودارضایی، افزون بر احساس لذت جنسی، برای رهایی از تنش‌های جنسی به‌ویژه در هنگامی که شریک جنسی در دسترس نیست، و گاهی به‌منظور رفع اضطراب و رسیدن به آرامش انجام می‌شود. در نوجوانان گاهی این عمل با هدف کنجکاوی در خصوص دستگاه‌های تناسلی صورت می‌گیرد. هم‌چنین گاهی با هدف پیشگیری از انتقال بیماری‌های مقاربتی، یا بارداری و یا هنگامی که همسر شخص به زودانزالی دچار باشد، برای ارضای جنسی اجرا می‌شود. گذشته از این موارد، گاهی در برخی نارسایی‌های جنسی توسط پزشک نیز خودارضایی تجویز می‌شود.

در گذشته خودارضایی گونه‌ای از انحراف‌های جنسی و ذهنی تلقی می‌شد[]. چنان‌که در اروپای قرن نوزدهم پزشکان، آموزگاران و مربیان با خودارضایی همچون یک بیماری اپیدمیک که باید ریشه‌کن شود برخورد می‌کردند و به والدین هشدار می‌دادند که همیشه باید در مقابل این خطر گوش به‌زنگ باشند[]. اما اکنون از دیدگاه پزشکی مدرکی وجود ندارد که خودارضایی چه از لحاظ جسمی یا روحی روانی مضر باشد[]؛ با این وجود، این پیشداوری ریشه‌دار که خودارضایی باعث عوارضی همچون مشکلات عصبی، سیاهی دور چشم‌ها، قوس کمر، کوری، سکته‌ی قلبی، مشکلات جنسی، یا لرزش دست می‌شود هنوز در میان بسیاری از عوام شایع است.[]

امروزه متخصصان، خودارضایی را گونه‌ای از رفتارهای جنسی می‌دانند که طبیعی، سالم، مطلوب و امن است. این عمل، تنها هنگامی می‌تواند مشکل‌ساز شود که فرد را از برقراری رابطه‌ با شریک جنسی‌اش باز دارد. از نظر برخی از پزشکان خودارضایی چه در مردان و چه در زنان، در صورت میانه‌روی هیچ عارضه‌ی خاصی در بدن ایجاد نمی‌کند و می‌تواند نوعی از رفتار جنسی محسوب شود و به حفظ سلامت جنسی انسان کمک کند.[] خودارضایی در ریزش مو، به‌وجود آمدن آکنه و ضعف منی و نطفه شخص بی‌تاثیر است.[] این عمل، در ظاهر فرد تاثیرگذار نیست[] و به‌خودی خود هیچ مشکل روانی و ذهنی ایجاد نمی‌کند[] و در صورتی که در نظر فرد عملی منفور نباشد باعث برطرف شدن افسردگی و بالا رفتن اعتماد به نفس شخص می‌شود.[] هم‌چنین، خودارضایی در ضعف بینایی و به‌طور کلی تحلیل قوای جسمانی هیچ نقشی ندارد.[]

از لحاظ روان‌شناسی، در باورهای که خودارضایی گناه محسوب می‌شود، طبیعتاً انجام این عمل توسط فردی که به آن اعتقادات پای‌بند است وی را دچار سرخوردگی، پشیمانی و گناه می‌کند.[]

▲	روش‌های خودارضایی

• روش خودارضایی در مردان: گرچه روش انجام خودارضایی در مردان، فرد به فرد متفاوت است، اما عموماً با نگه‌داشتن آلت مردی به‌صورت تقریباً محکم در دست و حرکت دست به‌سمت جلو و عقب و گاهی همراه با خیال‌پردازی انجام می‌شود. روش دیگری که عمومیت کمتری دارد مالیدن آلت به سطوح صاف و نرم مثل بالش یا تشک است. استفاده از ابزارآلات ساختگی یا وسایل سکس نیز متداول است. تمامی این رفتارها تا رسیدن به ارگاسم ادامه پیدا می‌کند.[] تمرکز بیشتر روی کلاهک آلت تناسلی و سرعت انجام عمل، سرعت رسیدن به ارگاسم را افزایش می‌دهد. برای افزایش لذت و هم‌چنین برای کاهش اصطحکاک معمولاً از مایعات یا آب دهان استفاده می‌شود.[]

یک مرد در حال خود ارضایی. تصویر برگرفته از دانشنامه‌ی آزاد ویکی‌پدیا

• روش خودارضایی در زنان: در زنان خودارضایی اغلب از طریق مالش یا ضربه بر روی آلت زنانه خصوصاً چوچوله و لب‌های فرج انجام می‌شود. هم‌چنین فروکردن انگشت یا جسم خارجی در مهبل، تحریک سینه‌ها و نقطه‌ی جی از طریق مالش، فشار، کشش عضلانی و خیال‌پردازی نیز می‌تواند در کنار هم به‌کار گرفته شود.[] استفاده از جریان فشار آب بر روی چوچوله نیز یکی از روش‌های مرسوم خودارضایی در زنان است. برخی از زنان حتی با فشار شدید هر دو پا به هم می‌توانند تحریک شوند.[] برای برخی زنان خودارضایی تنها راه رسیدن به ارگاسم است.[]

یک زن در حال خود ارضایی

• روش خودارضایی در کودکان: خودارضایی به‌صورت بازی با آلت (بدون انزال جنسی) در میان ِ کودکان ِ کم‌سن‌وسال یک پدیده‌ی رایج و متداول است.[] در اغلب ِ موارد تحریک آلت به‌عنوان ِ یک رفتار طبیعی در کودکان ِ همه‌ی سنین در نظر گرفته می‌شود. کودکان غالباً تحریک کردن آلت را از حدود ِ ۱۸ ماهگی آغاز می‌کنند که عموماً ً بین ِ سنین ِ ۳ تا ۵ سالگی به اوج ِ خود می‌رسد. پس از آن به‌تدریج از میزان ِ آن کاسته می‌شود تا زمانی‌که بلوغ فرا برسد. به‌طور ِ کلی پسرها زودتر از دخترها شروع به خودارضایی می‌کنند. این به این دلیل است که یافتن ِ کلیتوریس و واژن دشوارتر از پیدا کردن ِ آلت مردی می‌باشد.[]

[▲] يادداشت‌ها

[▲] پيوست‌ها

...

[▲] پی‌نوشت‌ها

...

[▲] جُستارهای وابسته

□
□
□

[▲] سرچشمه‌ها

□
□
□
□

[▲] پيوند به بیرون

□ [۱ ٢ ٣ ۴ ۵ ٦ ٧ ٨ ٩ ۱٠ ۱۱ ۱٢ ۱٣ ۱۴ ۱۵ ۱٦ ۱٧ ۱٨ ۱۹ ٢٠]

رده‌ها: │ سکسولوژی │ میل جنسی │ رفتار جنسی