در يک شنبه ۲٧ سپتامبر ۲۰۰۹ انتخابات پارلمان آلمان (مجلس فدرال) برگزار شد. این انتخابات نه‌تنها ترکیب پارلمان آلمان، بلکه ترکیب دولت و رئیس آن را نیز مشخص می‌کند. در این انتخابات بیش از ۶۲ میلیون نفر صاحب حق رای هستند.
پارلمان جمهوری فدرال آلمان ۵۹۸ نماینده دارد که برای چهار سال انتخاب می‌شوند. علی‌الاصول حزب برنده‌ی انتخابات، یا به تعبیر دیگر حزبی که بیشترین کرسی‌های پارلمان را از آن خود می‌سازد، مسئولیت تشکیل دولت و معرفی صدراعظم را برعهده می‌گیرد. در تاریخ ۶۰ ساله‌ی بعد از جنگ آلمان، هیچ حزبی هیچگاه به‌تنهایی قادر به تشکیل دولت نبوده است و همواره ناگزیر بوده از میان احزاب کوچک‌تر موتلفی برای خود دست‌وپا کند.
حزب دموکرات مسیحی آلمان (CDU) و سوسیال مسیحی (CSU) حزب هم‌پیمان آن از ایالت بایرن، حزب سوسیال دموکرات آلمان (SPD)، حزب لیبرال‌های آزاد (FDP)، حزب سبزها (Grünen) و حزب چپ (Die Linke)، احزابی هستند که در رقابت برای تصاحب کرسی‌های پارلمان آلمان شرکت دارند.
چگونگی برخورد با پیامدهای بحران مالی جهانی، سرنوشت ادامه حضور آلمان در افغانستان و مشکل زباله‌های اتمی و نحوه‌ی نگهداری آنها، از جمله موضوعات مهمی هستند که مورد توجه افکار عمومی‌اند. اما تحلیل‌گران آلمانی براین نظرند که نمایندگان احزاب در تبلیغات انتخاباتی خود یا پاسخ روشن به این مسائل ندادند و یا اگر نظر و سیاستی را طرح کردند، چندان جذاب و مورد توجه نبوده است.
در چهار سال گذشته در آلمان "ائتلاف بزرگ" حکومت می‌کرد و احزاب لیبرال‌های آزاد، سبزها و حزب چپ در اپوزیسیون بودند. شعار اصلی لیبرال‌های آزاد "کاهش مالیات" و شعار سبزها "انرژی اتمی نه!" است. حزب چپ هم شعارهای "خروج از افغانستان" و "ثروت برای همه" سر می‌دهد. اما بعید به نظر می‌رسد که این شعارها و ایده‌ها مورد توجه دولت آینده قرار بگیرد.
در این دوره از تبلیغات انتخاباتی نزاع و مناقشه‌ی جدی بر سر موضوعی مهم میان احزاب رقیب درنگرفت. به همین دلیل اکثر شهروندان آلمانی، تبلیغات انتخاباتی این دوره را بسیار بی‌رمق می‌دانند. مهمترین دوئل این انتخابات میان آنگلا مرکل صدراعظم آلمان از حزب دموکرات مسیحی و فرانک والتر اشتاین‌مایر، وزیر خارجه از حزب سوسیال دموکرات برگزار شد. اما به نظر مردم آنها در این دوئل رقیب هم نبودند، بلکه تیم دو نفره‌ی هماهنگی را به نمایش گذاشتند که مایل بودند ائتلاف چهار ساله‌شان بازهم ادامه پیدا کند.
آلمانی‌ها لزوما طرفدار جدل‌های سیاسی نیستند و بسیاری حتی جدل‌های سیاسی را آزاردهنده یا دادوقال‌های سطحی می‌دانند. اما به عنوان شهروندان انتخابگر مایلند که جدی گرفته شوند. بنابراین انتظار دارند احزاب درباره نگرانی‌های اصلی بحث کنند و راه‌حل‌های عملی ارائه دهند، ولی به نظر می‌رسد که احزاب در این کارزار انتخاباتی، به یکسری شعارهای کلی بسنده کردند.[۱]
حزب دموكرات مسيحی (CDU): كنراد آدنائور، هلموت كهل و آنگلامركل سه صدراعظم آلمان بعد از جنگ جهانی دوم از حزب دموكرات مسيحی بوده‌اند. اين حزب همراه با حزب متحد هميشگی‌اش، سوسيال مسيحی از ايالت بايرن، مدت زيادی بر آلمان حكومت كرده است. اتحاد اين دو حزب سياه رنگ است آن هم به اين دليل كه زمانی كشيش‌ها با جامه‌های سياه رنگ در پارلمان حضور می‌يافتند.
حزب سوسيال دموكرات (SPD): بعد از دو حزب فوق و متحد هميشگی، حزب سوسيال دموكرات در تشكيل دولت‌ها در آلمان نقش اساسی داشته است. ويلی برانت، هلموت اشميت و گرهارد شرودر صدراعظم‌های آلمان از اين حزب كه قديمی‌ترين حزب آلمان محسوب می‌شود، در راس حكومت قرار داشته‌اند. رنگ سرخ پرچم اين حزب حكايت از ريشه‌های جنبش كارگری آن در نيمه دوم قرن نوزدهم دارد.
حزب سبزها (Grünen): پيشتر برای حزب سوسيال دموكرات آلمان جهت انتخاب شريك ائتلاف فقط يك گزينه وجود داشت: ائتلاف با حزب ليبرال دموكرات. اما بعدها شريك ائتلافی ديگری برای اين حزب در صحنه سياسی آلمان ظهور كرد: حزب سبزها. ريشه اين حزب را بايد در جنبش صلح و مخالفت با انرژی هسته‌يی، جنبش حمايت از حقوق زنان و فعاليت‌های مدنی جست وجو كرد. به همين ترتيب آنان در زمينه‌های حفاظت از محيط زيست و تساوی حقوق زن و مرد فعال هستند.
حزب ليبرال دموكرات (FDP): حزب ليبرال دموكرات كه با پرچم به رنگ زرد مشخص می‌شود، قاعدتاً با حزب سوسيال دموكرات آلمان و احزاب متحد دموكرات مسيحی و سوسيال مسيحی ائتلاف تشكيل می‌دهد، اما اين حزب در اين ميان اين موقعيت را از دست داده است. اين حزب قبلاً تقريباً هميشه به‌عنوان يك حزب ائتلافی كوچك در دولت‌ها شريك بوده است، اما بعد از آن چنين نبوده است.
حزب چپ (Die Linke): اين حزب با رنگ قرمز تيره از چند سال پيش به اين سو در صحنه سياسی آلمان فعال بوده است. ريشه اين حزب در نظام تك حزبی آلمان شرقی به نام حزب متحد سوسياليستی آلمان (SED) نهفته است. مهم‌ترين موضع‌گيری‌های احزاب چپ در حيطه سياست خارجی است كه روی مواضعی مثل عقب‌نشينی فوری از افغانستان و عدم شركت در حضور نظامی ناتو در ديگر كشورها تاكيد می‌كنند. اين مواضع كار را برای ديگر احزاب جهت تشكيل دولت ائتلافی با اين حزب سخت می‌كند.[٢] در سال ٢٠٠٧، احزاب PDS و WASG حزب چپ را تشکیل دادند.
[۲]- معرفی احزاب در انتخابات پارلمانی آلمان، روزنامه اعتماد، شماره ٢٠٦٢، ۵/٧/٨٨، صفحه ٣
جُستارهای وابسته
منابع
<برگشت به بالا><گفت و گو و نظر کاربران در بارهٔ مقاله>
