[...] [...]
داریوش اقبالی (زادهٔ ۱۵ بهمن ۱۳۲۹ خ -) معروف به داریوش، خواننده، بازیگر و فعّال اجتماعی ایرانی است. استفاده از ترانه‌ها و اشعار افرادی نظیر اردلان سرفراز، ایرج جنتی عطایی، شهیار قنبری، سیمین بهبهانی و بزرگانی چون مولانا و حافظ شیرازی، پرداختن به موسیقی اجتماعی، خواندن ترانه‌هایی که بار اعتراضی نسبت به وضعیت اجتماعی و سیاسی ایران دارد و نیز برخورداری از صدایی خاص، وی را به یکی از پرطرفدارترین خوانندگان ایرانی تبدیل نموده‌است[۱].
[↑] زندگی‌نامه
داریوش، در ۱۵ بهمن ۱۳۲۹ خورشیدی، در تهران (خیابان تخت جمشید) زاده شد. دوران کودکی او در کرج، کردستان و میانه، روستای گوندوغدی گذشت.[٢] پدرش محمود اقبالی، از ملاکان آذربایجان (شهرستان میانه) بود. اولین بار در ۹ سالگی در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا به روی صحنه رفت[٣]. دوران دبیرستان را در دبیرستان‌هایی همچون دبیرستان فارابی، دبیرستان کرج، دبیرستان رازی دبیرستانی در سنندج، و دبیرستان آزادگان تهران‌پارس گذراند و در مراسم هنری به اجرای برنامه‌های هنری می‌پرداخت[۴].
در ۱۳۴۹ با حسن خیاط‌باشی آشنا شد و همین آشنایی سبب ورود رسمی او به موسیقی حرفه‌ای شد. در همین سال او با ترانهٔ «به من نگو دوست دارم» با آهنگسازی ترانه‌سرا و آهنگساز جوان درویش مصطفی جاویدان به شهرت رسید. اولین ترانه مستقل او ترانه «نبسته پیمان» از علی گزرسز (رها) با آهنگسازی خودش می‌باشد. داریوش در دوران پهلوی و به‌علت خواندن آهنگ‌های سیاسی «به‌مانند جنگل»، زندانی شد. وی از زندان به‌عنوان دانشگاه نام می‌برد[۵]. او خود در این باره می‌گوید:
- «از سال هزار و سیصد و چهل‌ونه به‌صورت حرفه‌ای وارد دنیای هنر شدم. از همان آغاز تمام سعی و تلاش من بر این بوده که در حد توانم، زبان احساسات هموطنانم باشم؛ هر چند که در این راه مورد تفتیش و بازداشت قرار گرفتم و با فراز و نشیب‌های فراوان مواجه شدم.»[٦]
با وقوع انقلاب اسلامی ایران، داریوش نیز مانند اکثر خوانندگان پاپ ایرانی آن زمان، از این کشور خارج شد. او دربارۀ دلیل خروج خود از ایران چنین نوشته است:
- «پس از انقلاب اسلامی و به‌دنبال کشتار، خونریزی، و خفقان حاکم بر سرزمین‌ام، مجبور به ترک وطن شدم. از آن زمان تا حال، در سفری بی‌انتها، می‌کوشم در کنار هموطنانم سرود ایرانی آزاد را همصدا شوم. گذری کوتاه به‌کارنامه‌ی سی‌وهشت ساله‌ام، نمایانگر فلسفه و پایه تفکرم در انتخاب راهی است که در پیش گرفته‌ام.»[٧]
داریوش، در سال‌هایی که بیرون از ایران بوده، همواره از پناه‌جویان ایرانی حمایت کرده و در تظاهرات‌های حمایت از آنان فعال بوده است[٨] و نیز با تشکیل بنیادهایی همچون آینه به‌حمایت از مبتلایان به اعتیاد برخاسته است.[۹]
او خود، پس از سال‌ها اعتیاد، در سال ۲۰۰۰ میلادی (۷۹–۱۳۷۸ خورشیدی)، سرانجام تصمیم به ترک می‌گیرد. ترانهٔ «معجزۀ خاموش» اشاره‌ای به‌همین نقطهٔ عطف در زندگی اوست.[۱٠] اولین برنامه‌ی رسمی داریوش به‌نام «آینه» در رادیو «AFN» (میبدی) بود و در سال ۲۰۰۳ سایت بهبودی را که اولین وب‌گاه ایرانی برای کمک به معتادان و خانواده‌ها است، راه‌اندازی کرد و سپس با همکاری دو پزشک، بنیادی به‌نام «آینه» تأسیس کرد تا به‌یاری معتادان برود. گفته می‌شود از زمان تأسیس این بنیاد تاکنون نزدیک به ۴۰ هزار نفر ترک اعتیاد کرده‌اند.[۱۱] او خود می‌گوید:
- «از سال دو هزار دامنه‌ی فعالیت‌های خود را گسترده‌تر کردم تا پیام بهبودی را به‌گوش هموطنانی که از بیماری اعتیاد رنج می‌برند، برسانم و توجه جامعۀ ایرانی خارج از کشور و سازمان‌های بین‌المللی را به آسیب‌های اجتماعی حاکم بر ملت ایران جلب کنم. هموطنانی که می‌سوزند تا زندگی کنند، و زندگی می‌کنند تا بسوزند.»[۱٢]
پس از رادیو، وی تصمیم به گسترش کار خود می‌گیرد و برنامه آینه را در تلویزیون‌های ۲۴ ساعته ادامه می‌دهد. همچنین، او در همایش‌ها و کنفرانس‌های متعدد ترک اعتیاد شرکت کرده است[۱٣].
داریوش هم‌اکنون ساکن شهر لس‌آنجلس در ایالات متحده آمریکا می‌باشد و دارای یک فرزند دختر و یک فرزند پسر به نام‌های بیتا و میلاد است[۱۴].
[↑] آلبوم‌ها
[۱۵]
[۱٦]
[۱٧]
[۱٨]
[۱۹]
[٢٠]
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين مقاله برای دانشنامهی آريانا توسط … برشتۀ تحرير درآمده است.
[↑] پيوست‌ها
پيوست ۱:
پيوست ٢:
پيوست ۳:
پيوست ۴:
پيوست ۵:
پيوست ۶:
[↑] پی‌نوشت‌ها
[۱]- داریوش (خواننده)، از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
[٢]-
[٣]-
[۴]-
[۵]-
[٦]-
[٧]-
[٨]-
[۹]-
[۱٠]-
[۱۱]-
[۱٢]-
[۱٣]-
[۱۴]-
[۱۵]-
[۱٦]-
[۱٧]-
[۱٨]-
[۱۹]-
[٢٠]-
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□
□
□
□
[↑] پيوند به بیرون
□ [1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20]
