تصویرهای برهنه‌ی گلشیفته فراهانی

از: وب‌سایت بی بی سی

گل‌شیفته فراهانی

نماینده‌‌ی فرهنگ ایرانی نیست

فهرست مندرجات گل‌شیفته فراهانی نماینده‌‌ی فرهنگ ایرانی نیست تصاویر برهنه يادداشت‌ها پی‌نوشت‌ها جُستارهای وابسته سرچشمه‌ها

[قبل]

[بعد]

انتشار عکس برهنه‌ای از گلشیفته فراهانی، بازیگر ایرانی در وب‌سایت مجله فرانسوی فیگارو و در پی آن، انتشارش در شبکه‌های اجتماعی واکنش‌های گوناگونی در داخل و خارج از ایران برانگیخته است.

این عکس جزو مجموعه‌ای است که از ژان موندینو، عکاس سرشناس فرانسوی، از شانزده بازیگر جوانی که نام‌شان برای نامزدی بخش بهترین «بازیگر مستعد» جوایز سینمایی سزار مطرح شده است، گرفته است.

هم‌چنین فیلم کوتاهی از این بازیگران منتشر شده است که آن‌ها را در حال عریان‌شدن نشان می‌دهد. این فیلم برای مراسم سزار ساخته شده است.

البته مجله فیگارو عکس خانم فراهانی را ساعاتی پیش از این مجموعه حذف کرد و فیلم رسمی آن که در یوتیوب منتشر شده بود، مدتی در دسترس نبود.

واکنش‌های مثبت و منفی به انتشار این عکس بسیار چشمگیر بوده است. برای مثال تنها در یکی از صفحات هواداران گلشیفته فراهانی در فیس‌بوک کمتر از ۲۴ ساعت پس از انتشار آن هزاران نفر درباره آن نظر داده‌اند و لینک‌های مرتبط با این عکس در وب‌سایت بالاترین در مجموع بیش از هزار امتیاز آورده است.

در بسیاری از این نظرات کاربران ضمن دفاع از این عمل گلشیفته فراهانی، کار او را شجاعانه خوانده‌اند و حتی عده‌ای «تابو شکنی» او را با اقدام علیا ماجده المهدی، دانشجوی مصری مقایسه کرده‌اند که به‌منظور دفاع از آزادی بیان و اعتراض به سانسور عکس‌های برهنه خود را در اینترنت منتشر کرد.

در مقابل نیز مخالفان برهنه‌شدن گلشیفته فراهانی در مقابل دوربین را عملی مذموم بر شمرده اند و آن را مغایر با ارزش‌های یک زن دانسته‌اند.

علاوه بر واکنش‌هایی که انتشار این عکس در بین کاربران ایرانی در شبکه‌های اجتماعی برانگیخته است، بعضی از وب‌سایت‌های خبری در ایران در واکنش به انتشار این عکس، عمل خانم فراهانی را محکوم کرده‌اند.

از جمله خبرگزاری فارس، نزدیک به اصولگرایان در مطلبی با عنوان «اقدام وقیحانه هنرپیشه فیلم اصغر فرهادی» نوشته است «بازیگری که یک روز با بازی در نقش مادری فداکار در فیلم میم‌ مثل مادر خوش درخشیده بود، با پناه بردن به سینمای غرب امروز افتخارش این است تا به حراج گذاشتن نجابتش، عکسش بر جلد یک مجله فرانسوی منتشر شده است.»

▲	گل‌شیفته فراهانی نماینده‌‌ی فرهنگ ایرانی نیست

انتشار عکس برهنه‌ی گلشیفته فراهانی در شماره اخیر یک مجله فرانسوی با واکنش‌های زیادی در بین ایرانیان روبه‌رو شد. عده‌ای خانم فراهانی را به نادیده گرفتن فرهنگ ایرانی متهم کردند و گفتند که او نمایندگی این فرهنگ را به‌عهده داشته و نمی‌بایست برهنه در مقابل دوربین عکاس قرار می‌گرفت. اما در این میان عده‌ی دیگر هم بر آزادی انتخاب فرد تأکید کردند.

گل‌شیفته فراهانی نماینده‌‌ی فرهنگ ایرانی نیست

پیام یزدانجو، نویسنده و پژوهشگر، در این مقاله که برای صفحه «ناظران می‌گویند...» بی‌بی‌سی فارسی نوشته، بر حق انتخاب افراد تاکید کرده است و می گوید که گلشیفته فراهانی نماینده ایران و فرهنگ ایرانی نیست.

در تحلیل واکنش‌ها به مرگ مرتضی پاشایی، یوسف اباذری، استاد جامعه‌شناسی دانشگاه تهران، ابراز عقایدی کرد و خود پدیده‌ای رسانه‌ای، همانند مرگ مرتضی پاشایی، شد. حرف‌های اباذری به‌وفور و با هیجان قابل پیش‌بینی مورد تأیید و تکذیب قرار گرفت، و مناظره‌هایی به‌ویژه بر سر بحث او در باب «سیاست‌زدایی از جامعه ایرانی» به راه افتاد.

در هر حال، با گذشت چند هفته، به‌نظر می‌رسید این موج و اثراتش از میان رفته باشد که با «پدیده» دیگری، عکس‌های برهنه گل‌شیفته فراهانی، دوباره خیز برداشت: تحلیل «پدیده گل‌شیفته» با توجه به آن‌چه اباذری «سیاست‌زدایی از جامعه» خوانده، با اتکا به تعاریف مارکسیستی از سازوکار جوامع سرمایه‌داری و استدلال‌های رایج روشنفکرانه در باب این که چه‌گونه فرهنگ غربی، این ام‌الفساد ابدی، تن زن را به کالای کم‌ارزشی بدل کرده و هستی او را به حد شی‌ء بی‌روح و بی‌جاذبه تقلیل داده، و اسباب «ابتذال» مخاطبان و البته انحراف اذهان آنان از الزام سیاست‌ورزی در جامعه ما را فراهم کرده است.

من علاقه‌ای به تناورتر کردن بحث «سیاست‌زدایی»، آن‌چنان که اباذری عنوان کرده، ندارم. به نظرم، استدلال او ادامه اشتیاق روشنفکران ما به سیاسی‌سازی هرچیز و همه‌چیز، و در راستای بسیج توده‌ها برای خلق «سیاست مردمی» و این‌گونه افکار انقلابی است. و گرنه، در یک جامعه مدنی، بخش بزرگی از مردم اصولاً نیازی به سیاست‌ورزی روزمره ندارد؛ دموکراسی انتخاباتی عملاً به‌معنی تقسیم وظایف و تحویل نقش‌ها است: محول کردن نقش‌های سیاسی به نهادها و نمایندگان مردم، و برداشتن بار این کار از دوش تک تک شهروندان.

از این نظر، مشکل ما سیاست‌زدودگی مردم نیست؛ به‌عکس، سیاست‌زدگی اجباری آن‌ها است. جامعه‌ای که به نمایندگان و نهادهای سیاست‌ورزی‌اش (نه فقط سیاست رسمی که هم‌چنین احزاب مستقل، رسانه‌های همگانی، تشکل‌های دانشجویی، سازمان‌های مردم‌نهاد، و ...) آزادی عملی برای کنش‌های سیاسی نمی‌دهد، سیاست‌ورزی روزمره را به مشغله بی‌دلیل مردم مبدل می‌کند. و این همه در حالی است که، فقدان آزادی سیاسی را با سیاسی‌سازی مردم نمی‌شود جبران کرد.

در عین حال، و صرف نظر از آن سخنان جنجالی، یک نکته هم‌چنان قابل پی‌گیری است. در حاشیه اظهارات آقای اباذری، دختر دانشجویی به استاد جامعه‌شناسی اعتراض می‌کند که او حق ندارد آن‌ها (دوست‌داران و سوگواران مرتضی پاشایی به‌عنوان بخشی از جامعه) را تحقیر کند چون نماینده مردم نیست. در مقابل، استاد جامعه‌شناسی اذعان می‌کند که او نماینده مردم نیست و آن دختر دانشجو نماینده مردم است: استاد جامعه‌شناسی از جانب خودش «به‌عنوان یک آدم» حرف می‌زند، و این مردم و آن دختر دانشجو به نمایندگی از اکثریت مردم انتخاب نمی‌کنند و انتخاب می‌شوند و برای فهماندن این نکته به آن‌ها باید به زبان برخورنده سخن گفت. (در واکنش به این مناقشه، حاضران در جلسه - بخشی از مردم - برای هردو طرف دست می‌زنند!)

جالب آن‌که، در جریان واکنش‌ها به عکس‌های گل‌شیفته فراهانی، هردو سوی این مناقشه در عمل به موضع مشترکی برای محکوم کردن او می‌رسند. از یک سو، اقلیت «نخبه» انتقاد می‌کنند که این هنرپیشه جلوه دیگری از ابتذال عوام و همردیف مرتضی پاشایی است: نماینده بی‌هنری که با برهنه‌نمایی خود اذهان مردم را از مسائل مبرم‌شان منحرف کرده، با ابتذال خود آبی به آسیاب سیاست‌زدایی از جامعه می‌ریزد.

از سوی دیگر، اکثریت مردم اعتراض می‌کنند که گل‌شیفته آداب و ارزش‌های ملت ما را ندیده گرفته و نسبت به جامعه ما ناسپاسی کرده: هنرمندی که، به‌جای الگوسازی و فرهنگ‌سازی، به هنجارشکنی و فرهنگ‌زدایی اقدام کرده و در نتیجه نماینده ناشایسته‌ای برای فرهنگ و جامعه ایرانی است. مأمور سیاست‌زدایی از جامعه یا مشتاق فرهنگ‌زدایی از مردم: در هر حال، گل‌شیفته فراهانی نماینده‌ای معرفی می‌شود که به تعهدات نمایندگی‌اش اعتنا نکرده، کارش عملاً تحمیق و یا تحقیر مردمی است که او را نماینده خود می‌دانند.

حل «مسئله گل‌شیفته» دقیقاً منوط به تحلیل همین «نمایندگی» است. مسئله این نیست که چرا یک هنرپیشه ایرانی‌ مقیم اروپا می‌تواند این اندازه جامعه ما را سیاست‌زدوده کند، اما یک استاد جامعه‌شناس ایرانی با برنده‌ترین زبان هم نمی‌تواند این جامعه را به سیاست‌ورزی دل‌خواه خود متقاعد کند؛ مسئله این نیست که چرا برهنه‌نمایی یک هنرپیشه ایرانی‌تبار مقیم اروپا می‌تواند ارزش‌های فرهنگی ما را به خطر بیاندازد و آبروی ما را ببرد، اما توقیف و تحقیر انبوه زنان و دختران ایرانی به جرم «بدحجابی» این اندازه خطرساز و آبروبر نیست.

مسئله دقیقاً در منتسب کردن / محول کردن آن نمایندگی، نمایندگی فرهنگ و جامعه ایرانی، به یک هنرپیشه ایرانی‌ مقیم اروپا است: منصبی که در جهان معاصر (و مخصوصاً در دنیای هنر، و باز هم به ویژه در هنر سینما) نه توجیه قابل درکی دارد، نه از سوی آن هنرپیشه به رسمیت شناخته می‌شود. در «مسئله گل‌شیفته»، همین وکالت اجباری است که باید به پرسش کشیده شود.

برخلاف آن‌چه به نظر می‌رسد، این وکالت غیراختیاری، این نمایندگی اعطایی / الصاقی به تمام اتباع یک کشور (و نه فقط ساکنان فعلی آن)، اتفاقی اساساً طبیعی و ذاتی نیست، امری ایدئولوژیک و برآمده از این الگوی اصولاً سیاسی است که هر عضو جامعه باید نماینده ایدئولوژی حاکم باشد. و هرچه این ایدئولوژی تمامیت‌خواه‌تر باشد این حلقه را به گردن اتباع خود تنگ‌تر می‌بندد: فردیت فرد را به رسمیت نمی‌شناسد، جماعت و جمعیت را به تشخص و فردیت اولویت می‌بخشد، و آزادی فردی و انتخاب شخصی را به محاق می‌برد.

ایدئولوژی مسلط اتباع تحت امر خود را نماینده تام و تمام آرمان‌ها و اولویت‌های خود (تحت عناوین مطنطن «فرهنگ»، «جامعه»، «ملت»، «دین»، «دولت»، یا هرچه دیگر) معرفی می‌کند، و تمامیت آن‌ها را در خدمت آمال و اهداف خود می‌خواهد: این فراخوان ایدئولوژی است که فرد را محکوم می‌کند تا در برابر دیگران – و به ویژه بیگانگان – همیشه «نماینده» جمع، و دقیقاً همان جمع مورد تأیید نظام حاکم، باشد.

طرفه آن که، در ایران معاصر، نظام حامی این ایدئولوژی نه فقط ایرانیان را به جرم «سیاه‌نمایی» و «تبلیغ علیه نظام» و «ارتباط با رسانه‌های بیگانه» کیفر می‌دهد، که انبوهی از آنان را از انتخاب «نماینده»ای مطابق میل و اراده خود محروم می‌کند.

دهه‌ها است که بخش بزرگی از جامعه ایرانی (بنا به روال‌های قانونی و غیرقانونی، تعهدات غیردموکراتیک، نظارت استصوابی، و امثال آن) اجازه ندارد نماینده مطلوب و مستقیم خود را به خواست خود انتخاب کند؛ دهه‌ها است که بخش بزرگی از جامعه تنها در موارد معدودی اجازه دارد افراد و گروه‌هایی را به عنوان نمایندگان نیابتی خود بپذیرد و باز هم به انتخاب اجباری از میان بد و بدتر اکتفا کند. و تلخ‌تر آن که، چنان که تاریخ جمهوری اسلامی در این دهه‌ها نشان داده، این نمایندگان نیابتی، با وجود این وکالت تسخیری، عملاً اعتنایی به موکلان غیرمستقیم خود نکرده، همواره حامی ایدئولوژی حاکم و موکلان مستقیم خود می‌مانند.

این گفته مشهوری از آیت‌الله خمینی، رهبر انقلاب اسلامی، است که «نگویید انقلاب برای ما چه کار کرد، بگویید ما برای انقلاب چه کار کردیم.» دهه‌ها بعدِ این گفته، نسل انقلاب – نسل ما و بعد ما – حق دارد بپرسد: انقلاب برای ما چه کار کرد؟ ایران انقلابی برای ما چه کار کرد؟ و با پاسخی که می‌دهد، نوع همدلی و همبستگی‌اش با ملت و فرهنگ و نظام ایران را انتخاب کند.

در مواجهه با «مسئله گل‌شیفته»، هرکس حق دارد اقدام او را اخلاقاً بپسندد یا نپسندد، عکس‌های او را هنرنمایی، برهنه‌نگاری، یا هرزه‌نگاری به حساب آورد یا نیاورد، اما هیچ‌کس حق ندارد او را از آزادی انتخابش محروم کند. هر ایرانی حق دارد این عکس‌ها را، به زعم خود، موافق معیارهای ملی و فرهنگی ایران بشمارد یا نشمارد، اما هیچ ایرانی حق ندارد او را به دلیل رفتار مغایر با معیارهای ملی و فرهنگی ایران، و به دلیل سلب نمایندگی از خود، محکوم کند.

ایرانی یا غیرایرانی، غرب‌زده یا غیرغرب‌زده، گل‌شیفته فراهانی حق دارد انتخاب خودش را داشته باشد؛ گل‌شیفته «نماینده» ایران و فرهنگ ایرانی نیست.

[▲] يادداشت‌ها

[▲] پی‌نوشت‌ها

گلشیفته فراهانی و انتشار عکسی که بحث برانگیز شد، وب‌سایت فارسی بی‌بی‌سی: چهارشنبه ۱٨ ژانويه ٢٠۱٢ - ٢٨ دی ۱٣۹٠
پیام یزدانجو، گل‌شیفته فراهانی نماینده‌‌ی فرهنگ ایرانی نیست، وب‌سایت فارسی بی‌بی‌سی: پنج‌شنبه ٠۱ ژانویه ٢٠۱۵ - ۱۱ دی ۱٣۹٣

تصاویر برهنه

ورود گلشیفته فراهانی به مرزهای مبهم

فهرست مندرجات گل‌شیفته فراهانی نماینده‌‌ی فرهنگ ایرانی نیست تصاویر برهنه ورود گلشیفته فراهانی به مرزهای مبهم يادداشت‌ها پی‌نوشت‌ها جُستارهای وابسته سرچشمه‌ها

[قبل]

[بعد]

انتشار عکس برهنه گلشیفته فراهانی در شماره اخیر یک مجله فرانسوی با واکنش‌های زیاد و متفاوتی در بین ایرانیان روبه‌رو شد. در این میان عده‌ای خانم فراهانی را بازیگری نامیدند که اعمالش خلاف عرف و اخلاق است.

لیلی نیکونظر، روزنامه‌نگار ایرانی، در این مقاله که برای صفحه «ناظران می‌گویند» بی‌بی‌سی فارسی نوشته به تفاوت هرزه‌نگاری، برهنه‌نگاری و هنر اروتیک پرداخته و سابقه آن را از نقاشی‌های رنسانس تا سینما و عکاسی معاصر نشان داده است.

نقاشی سمت راست، Venus Urbino، اثر تیتیان نقاش ایتالیایی دوران رنسانس

▲	ورود گلشیفته فراهانی به مرزهای مبهم

گلشیفته فراهانی یک بار دیگر برهنه شد. برخی واکنش‌های خشمگین عمل او را تقبیح می‌کند و عده‌ای تا آن‌جا پیش می‌روند که او را بازیگر پورن بنامند. سوال این است که او چه فرقی با یک بازیگر پورن دارد؟ چه چیز عکس بازیگر ایرانی را از یک محصول پورنوگرافیک جدا می‌کند؟

گلشیفته در توضیح عکس برهنه‌اش می‌گوید عکاس روح او را در عکس نمایانده است. او خواسته یا ناخواسته به یک تعریف کلی اشاره می‌کند که تفاوت هرزه‌نگاری (پورنوگرافی) و برهنه نگاری (هنر nude) یا هنر اروتیک را روشن می‌کند. اگر پورنوگرافی تمرکز بر عضو جنسی است، تمرکز یک محصول هنری برهنه‌نگار یا اروتیک در بسیاری اوقات بر چهره است، چهره به‌عنوان دریچه روح؛ همان چهره یا همان دروازه گشوده به جهان درونی ونوس در نقاشی Venus Urbino، اثر تیتیان نقاش ایتالیایی دوران رنسانس، که نقطه طلایی توجه و تمرکز نقاش و مخاطب نقاشی اوست.

تعاریف در باب تفاوت پورنوگرافی و عکاسی nude و هنر اروتیک بسیار است. در مهم‌ترین و کلاسیک‌ترین تعاریف، محصولات پورنوگرافی از انسان کالا می‌سازند و هنر اروتیک و عکاسی nude از انسان، موضوع. پس انسان برهنه در برهنه نگاری موضوع است و نه ابژه جنسی، بر خلاف پورنوگرافی که انسان در آن کالای مورد خشونت و بی‌شفقتی، وسیله صِرف رفع غریزه، زن مصرف‌شده تحقیرشده در عمل جنسی و ابژه خشونت عریان به بدیهی‌ترین شکل و فشرده‌ترین تعریف ممکن است.

پورنوگرافی جزییات اعضای بدن را عریان می‌کند و nude جزییاتی را می‌پوشاند. موضوع پورنوگرافی سکس است، بی احساس، منفصل و با فاصله از انسان، حال آن‌که در برهنه‌نگاری، موضوع انسان برهنه است و حالت بدن، حالت صورت، احساسی که نقش بسته بر صورت، حول عشق، اشتیاق، آسیب‌پذیری و اهمیت سوژه اثر. ریشه پورنوگرافی از لاتین porn به‌معنای فحشاست و ریشه هنر اروتیک eros است، در یونانی به‌معنای عشق و اشتیاق. پورنوگرافی زن را شیء واره می‌کند، مطیع و استثمارشده و سال‌هاست که موضوع بحث فلسفه اخلاقی و تئوری فمینیسم است، حال آن‌که در هنر اروتیک که با عکاسی nude همپوشانی دارد، موضوع اثر، زیبایی سوژه و انسان است و زن محترم، شکوهمند و تحسین برانگیز است.

پورنوگرافی - در یک تعریف کلی - از معیارهای زیبایی‌شناسی به‌معنای رایج فاصله دارد؛ انسان را از زیبایی جدا می‌کند، او را به‌عنوان منشأ شرم و باعث خجالت می‌شناساند، همان‌طور که فروید معتقد است عضو جنسی انسان به سختی زیبا انگاشته می‌شود، اما هنر اروتیک بدن انسان را زیبا می‌نمایاند.

تاریخ هنر کلاسیک و مدرن، سرشار از محصولات هنری‌ای است که بدن زن را به‌کلی عریان به تصویر کشیده؛ آثاری که در آن‌ها زن در عین برهنگی برانگیزاننده حس شفقت و همدردی است. به‌طور مثال رامبراند نقاش هلندی قرن هفده در نقاشی Bathsheba at Her Bath زن برهنه‌ای را تصویر می‌کند که جز عاطفه و همدردی انسانی برنمی انگیزد و به طبع از اتهام پورنوگرافی بری است.

هنر اروتیک عرصه تجلیل است و درست در لحظه‌ای که تبدیل به انگیزه جنسی و کنش می‌شود شخصیتش را از دست می‌دهد، حال آن‌که پورنوگرافی رسالتی ندارد جز برانگیختگی جنسی که به عمل یا تخلیه جنسی مخاطب بیانجامد. هنر اروتیک پیچیده، چشمگیر، تامل برانگیز است و سبب مکث مخاطب، اما پورنوگرافی به‌کلی فاقد پیچیدگی است. هنر اروتیک بدیع و منحصربه فرد و در تکنیک خلاقانه است و پورنوگرافی، سرشار از کلیشه است و محدود در قصه، محدود در رشد کاراکترها و ژست‌ها و حرکاتی که به غایت قابل پیش‌بینی است.

با این‌حال و با وجود تمامی این تعاریف کلی کلاسیک از هنر و پورنوگرافی، دوگانه هنر / پورنوگرافی چندان قطعی و بی‌مناقشه هم نبوده و آثار هنری بسیاری همزمان واجد مشخصات آرت و پورنوگرافی شناخته شده‌اند. فیلم «همه چیز درباره آنا»، مجموعه فیلم‌های کوتاه سوئدی Dirty Diaries و رمان گرافیکی That Kind of Girl به‌عنوان نمونه در حوزه مشترک هنر اروتیک و پورنوگرافی و زیرژانر در حال رشد female friendly pornography یا ژانری از پورن که زن‌ستیز نیست تعریف می‌شود.

تصاویر برهنه‌ای گلشیفته فراهانی، بازیگر ایرانی، در مجله فرانسوی فیگارو

منتقدان هنری بسیاری تعاریفی از پورن که آن را فاقد قدرت خلاقه و فاقد استعداد خیال‌انگیزی تعریف می کنند را نقد و نفی کرده‌اند و تعاریف مربوط به هنر اروتیک و پورنوگرافی را لزوماً بسته و اختصاصی نمی‌دانند. سوزان سانتاگ در دفاع معروفش از ادبیات پورنوگرافیک، پورنوگرافی را لزوماً فاقد قوه تخیل و خیال‌انگیزی - آن‌طور که در هنر اروتیک و عکاسی nude مطرح است - نمی‌داند و عده ای از منتقدان نظر مشابهی هم درباره مجله Playboy دارند؛ آن‌ها که معتقدند بعضی عکس‌های پورنوگرافیک می‌توانند شبیه یک اثر هنری واجد زیبایی باشند. این منتقدان به‌وجود یک دسته بندی تازه معتقدند که در آن Pornographic art در یک آمیختگی و همزمانی از هر دو مقوله ویژگی‌هایی به عاریت گرفته است.

گلشیفته فراهانی در عکس برهنه‌اش، حالتی بر چهره دارد که نگاه مخاطب را در خود نگه می‌دارد و تخیل او را به‌سمت تفسیر حالت چهره سوق می‌دهد. حالت ایستادنش و نحوه‌ای که در حالت پاهایش بخشی از بدنش را استتار کرده مخاطب عکس را متقاعد می‌کند که در اثر چیزی فراتر از تقلیل انسان به عضو جنسی، مورد نظر است. خیرگی نگاه او و حالت مغموم و معصومانه چشم‌هایش بخش عمده توجه مخاطب را در بر می‌گیرد و حالت متناقض برهنگی در عین تلاش سوژه بر پوشاندن و پوشیده ماندن، گویای تلاش موفق عکاسی است که قرار است امتناع و جسارت سوژه‌اش را همزمان علنی کند.

حالت طبیعی بدن سوژه، بی‌آن‌که هیچ سعی آشکاری در شهوت‌انگیزی داشته باشد، بازی فرم و نور و سایه است و بی‌هیچ اغراقی، آن‌طور که هست، آسیب‌پذیر و انسانی به نمایش درآمده. سوژه زیباست، در مرکز اثر است و قرار است برای مخاطب بی‌غرض و مرض شفقت، مهربانی و احترام به زیبایی تن زن برانگیزاند، جای آن‌که زن را در حالت و پوزیشن حقارت به قامت ابژه تحقیرشده مورد خشونت پورنوگرافی درآورد.

اثر از برانگیختن احساس بدآمدن و بعضاً تهوع، آن‌طور که در برخی محصولات پورن به مخاطب القا می‌شود، خالی است و بازی نور، به جای آن‌که تیز و طبیعی و فاقد خلاقیت به قصد نمایش جزییات آناتومی بدن زن به کار گرفته شود، تکنیک خالق اثر است برای آن‌که در بازی فرم، اثر را پیچیده و چندلایه جلوه دهد.

عکس برهنه فراهانی فاقد جنبه‌های آشکار محصولات پورنوگرافیک است و در دسته‌بندی هنر اروتیک و عکاسی nude قرار می‌گیرد و چه بسا پورنوگرافیک خواندن اثر یا فروکاستن عکس گلشیفته به پورن و الصاقش به صنعت پورنوگرافی، کوشش ناشیانه آن مخاطبی است که خشمگنانه بر آنچه که احتمالاً «غیراخلاقی» می‌پندارد، مهر پَست و پورنوگرافیک می‌زند.

نمایی از فیلم همه چیز درباره آنا

[▲] يادداشت‌ها

[▲] پی‌نوشت‌ها

لیلی نیکونظر، تصاویر برهنه، ورود گلشیفته فراهانی به مرزهای مبهم، وب‌سایت فارسی بی‌بی‌سی: پنج‌شنبه ٠۱ ژانویه ٢٠۱۵ - ۱۱ دی ۱٣۹٣؛ برگرفته از منابع زیر:

□ Karen Boyle, Everyday Pornography, 2010
□ Hans Maes, Drawing the line: Art versus Pornography, 2011

[▲] جُستارهای وابسته

□
□
□

[▲] سرچشمه‌ها

□ وب‌سایت فارسی بی بی سی