- مسيحيت چيست؟
- تاريخچه مسيحيت
- فرقه‌ها و شاخه‌های مسیحیت
- پراکندگی بر اساس تعداد کشورها
- پراکندگی بر اساس تعداد پیروان
- يادداشت‌ها
- پيوست‌ها
- پی‌نوشت‌ها
- جُستارهای وابسته
- سرچشمه‌ها
- پيوند به بيرون
[...] [...]
مسيحيت (به انگليسی: Christianity؛ برگرفته از واژۀ یونانی: Xριστός (کریستوس) بهمعنای «مسیح موعود»)، يکی از سه آيين توحيدی است که حدود دو هزار سال پيش، در سرزمين اسرائيل ظهور كرد و بعدها به بزرگترين دين جهان تبديل شد.[۱] امروزه مسيحيت از نظر جمعيت، ۲٫۱ میلیارد پیرو دارد.
اين دين که بر آموزه‌های عیسی ناصری (مسیح) استوار گشته، اعتقاد به تثلیث، مرگ مسیح به‌عنوان کفارهٔ گناهان بشر، رستاخيز او، غسل تعمید و روح‌القدس از شمار باور‌های بنیادین (يا پايه‌های ايمان) آن است[٢].
[↑] مسيحيت چيست؟
در اول قرنتیان ۱:۱۵-۴ این‌چنین آمده است: «الآن ای برادران شما را از انجیلی که به شما بشارت دادم اعلام می‌نمایم که آن را هم پذیرفتید و در آن هم قائم می‌باشید. و بوسیلۀ آن نیز نجات می‌یابید به شرطی که آن کلامی را که به شما بشارت دادم محکم نگاه دارید والا عبث ایمان آوردید. زیرا که اول به شما سپردم آنچه نیز یافتم که مسیح بر حسب کتب در راه گناهان ما مُرد.»
اعتقاد و ایمان مسیحی در این آیات مشخص است. آنچه که مسیحیت را در مقایسه با سایر ادیان منحصر به فرد می‌کند این است که مسیحیت بیش از آنکه در رابطه با مراسم مذهبی باشد در مورد یک رابطه و مشارکت شخصی است. شخص مسیحی به‌جای آنکه خود را مجبور به اطاعت از امر و نهی‌های مذهبی نماید، این هدف را دنبال می‌کند که رابطه‌ای بسیار نزدیک با خدای پدر داشته باشد. ایجاد این رابطه تنها حاصل کار مسیح و عملکرد روح‌القدس در زندگی مؤمنان است.
مسیحیان بر این عقیده‌اند که کتاب مقدس کلام الهام شدۀ الهی و فاقد هر گونه اشتباه می‌باشد. به‌همین دلیل آن‌ها ایمان دارند که تعلیم کتاب مقدس در هر زمینه‌ای صحیح‌ترین، بانفوذترین، و مقتدرانه‌ترین نظر است.[٣] مسیحیان به یک خدای واحد ایمان دارند که سه شخصیت است: پدر، پسر، و روح‌القدس.
مسیحیان ایمان دارند که هدف خاص خدا از آفرینش انسان این بوده است که انسان با خدا رابطه داشته باشد، اما گناه تمام بشریت را از خدا جدا ساخت[۴]. مسیحیت تعلیم می‌دهد که عیسی مسیح خدای کامل و انسان بی‌نقصی بود که بر این جهان خاکی قدم نهاد[۵] و بر صلیب جان داد. عیسی مسیح پس از مرگ مدفون شد، روز سوم از مردگان برخاست، و الآن به‌دست راسـت خدای پدر نشسـته اسـت تا برای ایمـانداران شـفاعت کنـد[٦]. پیـام مسـیحیت اعلام این باور اسـت که مـرگ مسـیح بر روی صلـیب برای پرداخت جریمۀ گنـاه تمام بشـر کافی و بسـنده بوده اسـت؛ و این همان عاملی اسـت که رابطۀ گسیختۀ بین خـدا و انسـان را بازسـازی می‌کنـد.[٧]
انسان برای اینکه نجات پیدا کند و به این رابطۀ احیا شده دست یابد، احتیاج دارد به کاری که عیسی مسیح بر روی صلیب به کمال رسانید ایمان آورد. اگر شخصی ایمان داشته باشد که مسیح به‌جای او مُرد و با مرگ خویش جریمۀ گناهان او را پرداخت نموده از مردگان قیام کرد، آن شخص نجات یافته است. هیچکس قادر نیست نجات را برای خود تحصیل کند. در واقع هیچکس نمی‌تواند آنقدر نیکو و بیگناه باشد که قادر باشد خدا را خشنود سازد زیرا همۀ انسان‌ها گناهکار هستند.[٨] علاوه بر این، چون مسیح تمام آنچه برای نجات انسان لازم بود به تمام و کمال انجام داد، نمی‌توان چیزی بر آن افزود. به همین دلیل هنگامی که بر روی صلیب جان خود را فدا می‌ساخت فرمود: «تمام شد»[۹].
به‌همان‌گونه که هیچکس قادر نیست بواسطۀ اعمالش خود را نجات دهد، هیچ عملی نیز قادر نیست شخص نجات یافته را از نجاتی که با ایمان دریافت کرده است محروم کند. باید همیشه به یاد داشت که عمل نجات، کار به کمال رسیده‌ای است که با مرگ مسیح بر روی صلیب فراهم شد. پس، در عمل نجات، فاعل مسیح است. و شخص نجات یافته مفعول است، یعنی دریافت کنندۀ این نجات عظیم است. یوحنا ٢٧:۱٠-٢۹ می‌گوید: «گوسفندان من آواز مرا می‌شنوند و من آن‌ها را می‌شناسم و مرا متابعت می‌کنند. و من به آن‌ها حیات جاودانی می‌دهم و تا به ابد هلاک نخواهند شد و هیچکس آن‌ها را از دست من نخواهد گرفت. پدری که به من داد از همه بزرگتر است و کسی نمی‌تواند از دست پدر من بگیرد.»
شاید عده‌ای به‌غلط تصور کنند: «یک بار و برای همیشه نجات یافته‌ام ... حال می‌توانم هر طوری که بخواهم زندگی کنم ... و هیچ چیز نمی‌تواند نجات را از من بگیرد.» ولی باید به یاد داشت که هنگامی که شخص نجات می‌یابد از فرمانبرداری از طبیعت کهنه و گناه‌آلود خویش آزاد می‌شود. او در واقع شخص آزاد شده‌ای است که مشتاقانه می‌خواهد در رابطۀ نزدیک و صمیمی با خدا رشد کند. تا زمانی که ایماندار بر روی زمین زندگی می‌کند و در بند این نفس گناه‌آلود است همواره وسوسه می‌شود تا گناه کند. در رابطۀ بین انسان و خدا، گناه همواره به‌صورت یک دیوار جدائی عمل می‌کند. اگر فردی در گناه زندگی کند و به آن ادامه دهد، از رابطه‌ای که خدا مایل است با او داشته باشد لذت نخواهد برد. تنها طریق پیروزی بر وسوسه و گناه این است که ایمانداران خود را به مطالعه و اطاعت از کتاب مقدس بسپارند و هر روزه تحت کنترل روح‌القدس زیست کنند. زندگی تحت کنترل روح‌القدس یعنی سرسپردگی و پیروی از رهبری و نفوذ روح‌القدس در زندگی روزمرۀ خود.
در حالی که بسیاری از مذاهب پیروان خود را به‌اطاعت از یک سری قوانین ترغیب می‌کنند، مسیحیت یعنی ایجاد یک رابطۀ شخصی و زنده با خدا. مسیحیت یعنی ایمان به‌شخص عیسی مسیح که بر روی صلیب مُرد، جریمۀ گناهان را پرداخت نمود، و روز سوم از مُردگان برخاست. با مرگ مسیح بر روی صلیب دِین گناهان شما پرداخت شده است، و حالا شما می‌توانید با خدا مشارکت داشته باشید. در مسیحیت شما قادر هستید که بر طبیعت گناه‌آلود خود غلبه کرده، در دوستی و اطاعت از خدا بسر بَرید. این مفهوم واقعی مسیحیت است که کتاب مقدس تعلیم می‌دهد.[۱٠]
[↑] تاريخچه مسيحيت
شالودهٔ مسیحیت در قرن یکم میلادی، به یهودیت بر می‌گردد[۱۱] که توسط عیسی ناصری (مسیح) پایه‌گذاری شد. مسیحیت اولیه به سه دوران عیسی و رسالت (Jesus and Apostolic period) پدران اولیهٔ کلیسا (Apostolic Fathers period) و دفاعیات (Apology) تقسیم می‌شود.[۱٢] این سه دوره، بازهٔ زمانی ۴۰۰ ساله‌ای را در بر می‌گیرند که از سال ۳۰ میلادی به‌عنوان شروع خدمت مسیح آغاز شده و در اواخر قرن ۴ میلادی به پایان می‌رسد.[۱٣]
[↑] فرقه‌ها و شاخه‌های مسیحیت
اغلب هر دین و مکتبی پس از رهبر کاریزماتیک خود، به شاخه‌های مختلف تقسیم شده است. مسيحيت نيز از اين قاعده مستثنی نيست. دلیل عمده اين انشعابات و تفرقه‌ها، تفسیر و تعبیرهای گوناگون از کتاب مقدس است.
[↑] پراکندگی بر اساس تعداد کشورها
بر طبق گزارش دانشنامهٔ بریتانیکا در سال ۲۰۰۲ در رابطه با گسترش ادیان مختلف از نظر پراکندگی در کشورهای جهان، مسیحیت با پراکندگی در ۲۳۸ کشور است.
[↑] پراکندگی بر اساس تعداد پیروان
مطابق آمار یادشده در بالا، مسیحیت با ۳۲٫۹٪ از مردمان زمین در رتبه اول قرار دارد.
همچنین مطابق آمارهای جدیدتر (۲۰۰۵) آیین مسیحیت با گسترش در ۳۳٪ نوع بشر، بیشترین گسترش را روی کرهٔ خاکی دارد.
به این ترتیب، حدود ۲٫۱ میلیارد نفر در سراسر عالم، پیرو آئین مسیحیت هستند (که این شامل مجموع تمامی زیر شاخه‌های این دین، نظیر ارتودکس، کاتولیک و غیره می‌شود).
[۱۱]
[۱٢]
[۱٣]
[۱۴]
[۱۵]
[۱٦]
[۱٧]
[۱٨]
[۱۹]
[٢٠]
[↑] يادداشت‌ها
يادداشت ۱: اين مقاله برای دانشنامهی آريانا توسط مهدیزاده کابلی و دانیال مهدی برشتۀ تحرير درآمده است.
يادداشت ٢: دانشمندان مسیحی درباره زمان تولد عیسی مسیح نظر مشترکی ندارند.اولین کسی که تقویمی بر مبنای میلاد عیسی مسیح نوشت، فردی به‌نام "دیونیسیوس اکسیجیوس" بود که خود راهب و رئیس دیر بود و قبل از سال ۵۵۰ میلادی در گذشت.او ولادت عیسی مسیح را ٧۵۴ سال پس از تأسیس روم می‌داند و در نتیجه، این سال، برابر سال اول میلادی خواهد بود؛ امّا تاریخ‌نگاری به‌نام "یوسیفوس" که زمان مرگ "هیرودیس" بزرگ را پس از ولادت مسیح می‌داند، روشن می‌کند که هیرودیس حوالی سال ٧۵۰ پس از تأسیس روم از دنیا رفته است و این سال برابر با سال چهارم قبل از میلاد است.بنابراین عیسی مسیح یا در اواخر سال ۵ ق.م و یا در اوایل سال ۴ ق.م به‌دنیا آمده است.در این سال ۳۰ میلادی عیسی مسیح از سوی متعصبین یهود "فریمسیان" که وجود وی و تعالیم نجات‌بخش‌اش را تهدیدی علیه خود می‌پنداشتند، مورد محاکمه قرار گرفته و بنا به عقیده مسیحیان مصلوب گردید.۳٧ میلادی: پل اهل تارسوس، با دیدن صحنه‌ای در جاده دمشق، به دین مسیحیت می‌گرود و ماموریت خود را برای تبلیغ و مسیحی کردن نصارا (غیر یهودیان)، آغاز می‌کند.۴۲ میلادی: پیتر، که برای قرن‌های متمادی به‌عنوان اولین پاپ، مقام او را جشن می‌گیرند، اولین جامعه مسیحی را در رم بنیانگذاری می‌کند.٦۴ میلادی: مسیحیان به‌خاطر آتش‌سوزی شهر رم مورد اتهام قرار گرفتند. امپراتور ترون طی تلاشی برای به‌دست آوردن مجدد محبوبیت خود، آن‌ها را مورد شکنجه و آزار قرار می‌دهد. پیطر مقدس در این زمان به شهادت می‌رسد.۷۰ میلادی: رومی‌ها اورشیلم (بیت المقدس) را بعد از شورش یهودیان برعلیه حکومت آن‌ها، شدیدا تخریب می‌کنند. بسیاری از یهودیان از اورشلیم اخراج می‌شوند. مسیحیان در این شورش بر علیه رومیان شرکت نمی‌کنند. رم به مرکز حرکت‌های رو به رشد مسیحی تبدیل می‌شود.۳۰۲ میلادی: جوامع مسیحی در اطراف مدیترانه به‌صورت گروه‌هایی جمع شده و از آنجا تا بریتانیا و دره نیل در مصر، رفتند.۳۱۳ میلادی: به‌سبب پشتیبانی امپراتور کنستانتین، مسیحیت خیلی سریع به قویترین مذهب در امپراتوری رم تبدیل شد.۳۲۵ میلادی: اولین گردهمایی رهبران کلیسای مسیحیت، برای تبیین عقاید مسیحیت و سازماندهی جامعه مسیحیت، در نیقیه، تشکیل شد. اعتقادنامه حوارین، با اعتقادنامه نیسن، (مجموعه‌ای از جملات اعتقادی مسیحیان) نوشته می‌شود.۳۳۰ میلادی: رم جدید در بیزانس توسط کنستانتین، تأسیس شده و دوباره به کنستانتینوبول (بعدا استانبول)، نام‌گذاری شده و به‌عنوان پایتخت امپراتوری مسیحیت، ساخته می‌شود.۳۱۹-۳۸۱ میلادی: در طول حکومت امپراتور تئودوسیوس، مسیحیت به‌صورت دین رسمی امپراتوری روم در می‌آید. ادیان غیر مسیحی (کافر) و بدعت‌گذاری در مسیحیت (افکار مخالف دیدگاه‌های کلیسا) غیر قانونی اعلام می‌شود.يادداشت ۳: لازم به ذکر است که بنا به اعتقاد مسلمانان عیسی مسیح مصلوب نشده است و به‌گفته قرآن سورۀ آل غمران آیۀ ۵۸، "وی به عالم بالا رفته است" تا در روز ظهور امام مهدی رجعت کند و در مستقر کردن حکومت عدل جهانی وی را یاری دهد.
[↑] پيوست‌ها
پيوست ۱: تاریخچه مسیحیت در ایران
پيوست ٢:
پيوست ۳:
پيوست ۴:
پيوست ۵:
پيوست ۶:
[↑] پی‌نوشت‌ها
[٢]- همان‌جا؛ همچنین: مسیحیت، از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
[٣]- دوم تیموتاؤس ۱٦:٣؛ دوم پطرس ٢٠:۱-٢۱
[۴]- رومیان ۱٢:۵؛ ٢٣:٣
[۵]- فیلیپیان ٦:٢-۱۱
[٦]- عبرانیان ٢۵:٧
[٧]- عبرانیان ۱۱:۹-۱۴؛ ۱٠:۱٠؛ رومیان ٢٣:٦؛ ٨:۵
[٨]- اشعیا ٦:٦۴-٧؛ ٦:۵٣
[۹]- یوحنا ٣٠:۱۹
[۱٠]- مسیحیت چیست و مسیحیان به چه چیزی ایمان دارند؟، جواب سؤالات کتاب مقدسی (صفحۀ فارسی GotQuestions.org)[۱۱]- Robinson, Essential Judaism: A Complete Guide to Beliefs, Customs and Rituals, p. 229[۱۴]-
[۱٢]- PH.D Darrell Bock, the missing Gospels, p. 3
[۱٣]- Smith Carl, no longer Jews: the search for gnostic origin, 2004, p.124
[۱۵]-
[۱٦]-
[۱٧]-
[۱٨]-
[۱۹]-
[٢٠]-
[↑] جُستارهای وابسته
□
□
□
[↑] سرچشمه‌ها
□
□
□
□
[↑] پيوند به بیرون
□ [1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20]
□ [1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20]
