 |
|
زبان پارسی میانه
فهرست مندرجات
- واژه‌شناسی
- نام‌گذاری‌ها
- پیشینه‌ی تاریخی
- ساختار دستوری
- خط پارسیک
- آثار
- يادداشت‌ها
- پيوست‌ها
- پی‌نوشت‌ها
- جُستارهای وابسته
- سرچشمه‌ها
- پيوند به بيرون
زبان‌های آریایی زبان‌های ایرانی میانه
پارسیگ (در پارسی میانه: Pārsīg)، یک گونه‌ای زبانی جنوب‌غربی سرزمین‌های آریایی است که در عهد امپراتوری ساسانی، فقط در ایالت پارس متداول بوده و توسط روحانیان زرتشتی برای نگارش متون دینی به‌کار می‌رفته است. اما امروزه ادعا می‌شود این زبان، که به‌نام‌های پهلوی ساسانی یا پهلویک یا پهلوانیک و یا پارسی میانه (به انگلیسی: Middle Persian یا Middle Iranian language) نیز نامیده می‌شود، واسطه‌ی مستقیم میان پارسی باستان و فارسی امروزی (زبان دری) است. حتی برخی پنداشته‌اند که این زبان نیای مستقیم زبان دری است. این زبان، در دوران اشکانیان یک زبان محلی بود و از پهلوی اشکانی تأثیراتی پذیرفت تا این‌که در زمان ساسانیان زبان دینی و شاید زبان رسمی شاهنشاهی شد؛ چنان‌که کتیبه‌ها و اسناد ساسانیان و بسیاری از کتاب‌ها به این زبان نوشته شده‌اند. با برافتادن ساسانیان و تا چند سده پس از اسلام هم‌چنان تولید اثر به این زبان ادامه داشت. اما در واقع، عملاً زبانی نیمه مُرده به‌شمار می‌آمد، که بعدها کاملاً به‌دست فراموشی سپرده شد.
| ▲ | واژه‌شناسی |
دکتر پرویز ناتل خانلری، واژه‌ی «پارسیک» را برای آن‌که با فارسی دری مشتبه نشود، به یکی از زبان‌های ایرانی میانه اطلاق می‌کند که گویش جنوب‌غربی ایران یعنی فارس بوده است. او پیش از این زبان پارسی باستان را نیز گویش ساکنان جنوب‌غربی این سرزمین به‌شمار آورده است.
| ▲ | نام‌گذاری‌ها |
...
| ▲ | پیشینه‌ی تاریخی |
| ▲ | ساختار دستوری |
| ▲ | خط پارسیک |
| ▲ | آثار |
[▲] يادداشت‌ها
[▲] پيوست‌ها
...
[▲] پی‌نوشت‌ها
...
ناتل خانلری، پرویز، تاریخ زبان فارسی، ج ۱، صص ٢۱۵-٢۱٦.
[▲] جُستارهای وابسته
□
□
□
[▲] سرچشمه‌ها
□
□
□
□
[▲] پيوند به بیرون
□ [۱ ٢ ٣ ۴ ۵ ٦ ٧ ٨ ٩ ۱٠ ۱۱ ۱٢ ۱٣ ۱۴ ۱۵ ۱٦ ۱٧ ۱٨ ۱۹ ٢٠]
رده‌ها: │ ...
